زینب! ای آیینه‌دار کربلا

                        ای رسول دشت سرخ نینوا

ای حسینِ دیگری اندر مصاف

                        ای زبانت، ذوالفقار بی‌غلاف

کیست زینب؟ محرم بزم حضور

                         روی او تفسیری از الله نور

چون به دنیا آمد آن فرخنده‌‌زن

                        شد به گیتی نور حق، پرتو‌فکن

ای دل زخمی! خدا داغت دهد

                        خوشۀ سرخی در این باغت دهد

بشْنو این نی‌ناله را از نیشتر

                        هر که زخمش بیش، دردش بیش‌تر

زینب! ای شیرازۀ امّ‌الکتاب

                        ای به کام تو، زبان بوتراب

ای بیانت، سر‌به‌سر توفان خشم

                        نوح می‌دوزد به توفان تو چشم

بانو! ای احیاگر نام حسین

                        نینوایی‌نایِ پیغام حسین

ثبت، نامِ لاله‌ها در باغ توست

                        سینۀ آلاله‌ها پُر‌داغ توست

زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب

مثنویّ من که رخشان‌کوکب است

از عنایت‌های خاص «زینب» است

زینب کبری، مِهین‌مشکات نور

                        عالمی روشن ز نورش هم‌چو طور

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

روز عاشورا گذشت و شب رسید

                        مهر و مه را جان ز تب بر لب رسید

ماه را دادند آن بداختران

                        گردش وارونه در چرخ سنان

باز آهم، آتشی افروخته

                        در تنور غم، دلم را سوخته

آن شنیدم خولی بیدادگر

                        داشت با خود، رأس نور دادگر

در دل شب کرد بر کوفه ورود

                        وندر آن دم، قصر را در، بسته بود

لاجَرَم، «سر» را به سوی خانه بُرد

                        بُرد و بر کنج تنور آن را سپرد

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند