از خروش اسب شاهنشاه عشق

                        زلزله افتاد در خرگاه عشق

بانوان از خیمه، بیرون ریختند

                        در زمان، شور نشور انگیختند

چون به فرش خاک شد از عرش زین

                        پیکر آن عاشق عشق‌آفرین

زین اسبش تا به میدان شد نگون

                        طعنه زد بر نُه سپهر واژگون

چون ز پشت ذوالجناح افتاد شاه

                        تیره شد خورشید و مه گم کرد راه

گشت جوشان و خروشان، ذوالجناح

                        گه دریدی قلب لشکر، ‌گه جناح

باز بر جان، عشقم آتش برفروخت

                        خانۀ عقل مرا یکسر بسوخت

شد دلیل راه من، عشق از وفا

                        بُرد دل را تا به دشت کربلا

رفرف معراج شاه انس و جان

خواست بر اهل حرم آرد نشان

پای تا سر، پیکرش پُر‌تیر بود

یا که زخم نیزه و شمشیر بود

 شه فتاد از اسب بر روی تراب

                        وندر آن دم، ذوالجناح آن خوش‌رکاب،

دور شه می‌گشت و شیهه می‌کشید

                        گوییا می‌گفت با شاه وحید:

باز، یاران! آتش جان‌سوز من

                        آتشی زد، بر دل خون‌ریز من

خامه‌ای خواهم ز مژگان، تیز‌تر

                        نامه‌ای ز اوراق دل، خون‌ریز‌تر

شد میان مرکز میدان، مکین

                        نقطۀ توحید «ربّ‌العالمین»

پس ندا آمد به ارواحِ گُزین

                        که فرود آیید نک سوی زمین

شد چو بی‌خود از رحیقِ عشق، شاه

                        تاخت لشکر بر حریم خیمه‌گاه

نالۀ مستورگان دردمند

                        شد روان از خیمه بر چرخ بلند

رایت خورشید غیرت شد بلند

                        وز فلک، آواز حیرت شد بلند

پا نهاد آن سرو‌قامت در رکاب

                        سر زد آشوبِ قیامت در رکاب

شد به رفرف هم‌چو پیغمبر سوار

                        سوی معراج شهادت، ره‌سپار

اللَّه! ‌اللَّه! کز همان اوّل‌قدم

                        در وجود افتاد فریاد عدم

خسرو خوبان، نبی را جان پاک

                        کرد از معراج زین، رو سوی خاک

پیکرش، مجروح از تیر و سنان

                        جمع، دور شاه از اهریمنان