باز یادم آمد از تقریر عشق
بر مرید عشق، پند پیر عشق
گفت با من: در دیار کربلا
بود پیری، خضر دریای صفا
ای صبا! بشْنو ز من، این داستان
آتشی زن بر وجود دوستان
گفت خونین‌قصّه‌ای با جان ریش
مادر ایّام با فرزند خویش
شه لب‌تشنگان می‌گفت زیر تیغ قاتل‌ها
«الا یا ایّها السّاقی! اَدر کاساً و ناولها»[i]
به جز سلطان دین، کس دعوی جان دادنش نبْوَد
«که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها»
باز این عزای کیست؟ که خلق دو عالمش
هستند هم‌چو کعبه، سیه‌پوش در غمش
بی‌پرده بانگ شیون غم می‌رسد همی
از پرده‌ای که چشم مَلَک نیست، مَحرمش
باز شد آیینه‌ی دل، منجلی
جلوه‌گر شد نور عبّاس علی
قوّت بازوی دست کردگار
حیدر کرّار روز کارزار
باز آهم، آتشی افروخته
در تنور غم، دلم را سوخته
آن شنیدم خولی بیدادگر
داشت با خود، رأس نور دادگر
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
