جان حر اینجا میان برزخ است

در دوراهیّ بهشت و دوزخ است

گر چه دل، هر دم بیاید، دیر نیست

کربلا را فرصت تأخیر نیست

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

هر طرف غوغای بزم شامیان

خیل خاموش غریبان در میان

آمده رأس حسین از کربلا

آفتاب افتاده در تشت طلا

پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل

تیغ آن چنان زدند که لرزید، جبرئیل

زینب به فکر آن که یتیمان اهل‌بیت

چون بگْذرند از برِ آن تشنه‌لب‌قتیل

سر زد ز شرق معرکه، آن تیغ گرمْ‌سیر

عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر

تیغی چنان فصیح، به تبیین دین حق

تیغی چنان صریح، به تفریق شرّ و خیر

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این

ای که گرفتی به دوش، بار غم و بار عشق!

باز بیا سر کنیم، قصّۀ گلزار عشق

قصّه شنیدم که دوش، تشنه‌لبی گل‌فروش

بُرد گلی سبزپوش، هدیه به بازار عشق

شور تو را به کشور جان‌ها دمیده‌اند

داغ تو را به بزم جهان‌ها دمیده‌اند

سینه به سینه، داغ اهورایی تو را

در جان مردمان زمان‌ها دمیده‌اند

راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها

مگذار بین خیمه عزایت به پا شود

برخیز تا دل پدرت باز وا شود

برخیز ای مؤذّن بابا! اذان بگو

چیزی نمانده روح من از تن جدا شود

هیچ کس در شام با دردانه‌ات همدم نشد

هیچ کس جز عمه زینب همدم دردم نشد

حرف‌های عمه مرهم بود بر زخمم، ولی

هیچ کس بر زخم‌های عمه‌ام مرهم نشد