شه روان از خیمه سوی قتلگاه
هم‌عنانش بود خیل اشک و آه
پس در آن دم، آن سپاه مشرکین
حمله‌ور گشته سوی سلطان دین
روی در میدان این دفتر کنم
شرح میدان رفتن شه، سر کنم
بازگویم، آن شه دنیا و دین
سرور و سر‌حلقۀ اهل یقین
شه‌سوار عرصۀ میدان عشق
شهریار عاشقان، سلطان عشق
باده‌نوش مجلس «قالوا بلی»
یکّه‌تاز عرصۀ کرببلا
جز حسین بن علی، شاه حجاز
کس به نرد عشق نامد پاک‌باز
از مدینه، سوی دشت کربلا
آمد آن سرمست از جام بلا
شاه مظلومان چو کرد آهنگ جنگ
بهر جان‌بازی کمر بربست تنگ
شعله‌آسا بر میانش، ذوالفقار
آفتابی بود در «نصف‌النّهار»
مانْد تنها چون به میدان بلا
از پس یاران، خدیو کربلا
سوی خرگاه امامت تافت رو
روز روشن، خور به مغرب شد فرو
پس به تن آراست، شمشیر و سلاح
پا نهاد اندر رکاب ذوالجناح
خصم دون چون بانگ تکبیرش شنید
گفت: اینک رستخیز آمد پدید
شه سخن با ذوالجناح آغاز کرد
باب شفْقت بر رُخ او باز کرد:
ذوالجناحا! ای غزال تیز‌گام!
ای تو را گیسوی «حور‌العین»، لگام!
باز شو از راه خود، ای آفتاب!
یا بسوزان آسمان را یا متاب
کاش! هم‌چون اشک خونین از سپهر
اختران ریزند با ذرّات مهر
شاه با یاران خود، گرم حضور
کوفیان سنگ‌دل، مست غرور
شد برون از خیمه‌گه آن شاه فرد
دید صحرایی است، پُر از خاک و گَرد
گفت با جبریل، «ربّ‌العالمین»:
بهر امروزت همی خوانْدم امین
رو، نظر کن خیل مستان مرا
عندلیبان گلستان مرا
صبح عاشورا چو از مشرق دمید
خود گریبان افق را خور درید
شه نماز صبح را کردی ادا
در نمازش کرده یاران، اقتدا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
