مانْد تنها چون به میدان بلا
از پس یاران، خدیو کربلا
سوی خرگاه امامت تافت رو
روز روشن، خور به مغرب شد فرو
ای دل! اینک برق غیرت، منجلی است
رقص شمشیر حسین بن علی است
رفت و با اهل حرم گفت: «الوداع»
جان زینب را بر آشفت، «الوداع»
شه ز شوق دوست در تاب و تب است
این که راهش را گرفته زینب است
در کف دخت امیر عالمین
بند اسب و رشتۀ قلب حسین
تاخت شاه عشق در میدان عشق
تا کند جان را، بلاگردان عشق
تیز‌تک شد، ذوالجناحِ عشق‌‌خو
آن خدارو برنشسته پشت او
شد به سوی خیمۀ بیمار عشق
تا سپارد در برش اسرار عشق
بر سر بالین او بنْشست شاه
شد به برج دین، قِران مهر و ماه
شاه دین چون جانب میدان شتافت
از قفایش، خواهرش گریان شتافت
ای برادر! جان من! کم کن شتاب
کم بزن بر مرکبت، جانا! رکاب
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
سیل اشکش بست بر شه، راه را
دود آهش کرد حیران، شاه را
بعد تکمیل وداع آخرین
شهریار عشق شد در پشت زین
زد به پهلو‌ی فرس، نیش رکاب
تا شود از وصل جانان، کام‌یاب
ظهر بود و مهر می‌تابید نور
دشت بود آتش به جان، هم‌چون تنور
کربلا بود، آری؛ آن صحرای غم
لیک نی آن کربلا‌ی صبح‌دم
کربلایی گشته‌ام، محمل کجاست؟
ره‌روان عشق را منزل کجاست؟
من ز خود رفتم به بوی کربلا
گر تو هم اهل دلی با من بیا
شه ز میدان شد، سوی خرگاه عشق
ز آتش دل زد به کیوان، آه عشق
بر وداع آخرین، لب باز کرد
داستان عاشقی، آغاز کرد
روز عاشورا که آمد شاه دین
در حرم بهر وداع آخرین
بانگ زد کای اهل بیت مصطفی!
وی عزیزان علیّ مرتضی!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
