شه سوار و طی مسافت می‌نمود
اندکی بر روی زین خوابش ربود
چون از آن حالت برآمد، بر زبان
رانْد استرجاع و «لاحول» آن زمان
دوستان! این داستان دیگر است
نیست کوچک، داستان اکبر است
عقل، مجنون خود در این صحراستی
داستان زاده‌ی لیلاستی
در یم دشت بلا، شاه شهید
داشت در درج حیا، دُرّی سفید
اختری تابنده از برج جلال
بدری امّا بود در صورت، هلال
جرعه‌ای در نزد شط بر تشنه، آب کس نمی‌داند ثوابش را حساب
خاصه بر طفلی که باشد شیرخوار مادرش بی‌صبر و خواهر بی‌قرار
آه! از آن ساعت که طفل تشنه‌لب لب گشود از خنده در اوج طلب
بلبلان چَه‌چَه ز ماتم می‌زنند روز و شب از کربلا، دم می‌زنند
«دُرّه‌التّاج» گرامی‌گوهران آن سبک، در وزن و در قیمت، گران
«اَرفعُ المِقدار مِن کُلََّ الرّفیع» «الشّفیعِ بن الشّفیعِ بن الشّفیع»
آنَک سر امیر، به «دار الاماره» بود
طشت طلا، محلّ طواف ستاره بود
در گوشه‌ای ز مجلس ظلمانی یزید
بهت غریب دختر بی‌گوشواره بود
زآن مرثیۀ بزرگ محکم
در روی تو شد علی، مجسّم
گفتی که نکوترین مردم
از بعد ظهور نور خاتم،
خونمرثیه‌ات که بر لب آمد
گفتند دوباره زینب آمد
آتش به تبار کوفه افتاد
خورشید شکفته در شب آمد
ای خواهر آفتاب زینب!
ای آمده همرکاب زینب!
خوش! مرثیۀ تو کوفه را سوخت
در تسلیت جناب زینب
ای شاخۀ نخلِ نورِ معصوم!
ای آیت پاک! «امّ‌کلثوم»!
مثل پدر خودت، غریبی
چون مادر خود، شهید مظلوم
ای نخل وفا! گل تولّا!
«امّ‌کلثوم»! دخت مولا!
چون غنچه ز بس حیا که داری
گشته است وجود تو، معمّا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
