شاه عالم، مقتدای عالمین

                        حجّت بر حق، علیّ بن ‌الحسین

پیش از آن‌ کآگه شوی از حال او

                        خیمه‌گاهش را شنو وصفی نکو

در وداع واپسین، آن شاه دین

                        شد سر بالین «زین‌العابدین»

دید آن آتش به جان، افروخته

                        نیمه‌جانی دارد از تب، سوخته

ظهر عاشورا، شه اقلیم دین

                        شد چو فارغ از وداع آخرین

از خیام اهل بیت زار خویش

                        شد طبیبانه برِ بیمار خویش

ذوالجناح او چو رفرف، خوش‌خرام

                        جانب معراج بر می‌داشت گام

نیز از سوی حرم، جمعی زنان

                        نوحه‌گر، آشفته‌مو، بر سر زنان

زینب، آن کان حیا، گنج ادب

                        زینت آغوش مادر، زین اب

گوهر والای دریای شرف

                        دختر شاهنشه مُلک نجف

آسمان‌ها را در این ماتم، غم است

                        بلکه بالاتر، خدا را ماتم است

چون منی چون می‌توان کردش رقم؟

                        خاک بر فرق من و نوک قلم!

شاه مظلومان، غریب نینوا

                        سرور عطشان، شهید کربلا

خویش را چون بی‌کس و بی‌یار دید

                        خیمه‌گه را خالی از انصار دید

شاه راه چون شد وداع آخرین

                        شد سکینه در برش اندوهگین

آمد آمد با دو چشم خون‌فشان

                        بر گرفت از ذوالجناح شه، عنان

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

تو کیستی؟ شده غلتان به خاک و خون بدنی

تنی جدا ز سریّ و سری جدا ز تنی

تو کیستی؟ بدنِ قطعه‌قطعه‌ای که از او

نمانده هیچ که دوزند بهر او کفنی

روان به جانب میدان، علیّ‌ اکبر شد

جهان به دیدۀ لیلا ز شب سیه‌تر شد

چو بر شد از افق خیمه هم‌چو بدر منیر

جهان ز پرتو رخسار او، منوّر شد