ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
بر درد جهل خلق، ز عالم طبیب‌تر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر
از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت
من سفره‌ام کباب، به غیر از جگر نداشت
«ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم»
جز داغ دل، نصیب، جگر بیشتر نداشت
من نرد غم لیلی لیلا زده‌ام
دل‌خونم و چون لاله به صحرا زده‌ام
آنجا که سفینه النجاه است، حسین
دریا، دلِ عشق و من به دریا زده‌ام
قمار عشق را خوش برده بودی
سرت آنجا که باده خورده بودی
تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد
که عمری بی صدا بودیّ و فریاد
از من اگر پرسی از چیست؟ باشد سیه معجر من
بشنو دهد پاسخ تو، موی سپید سر من
صد شعله دارم به سینه، باشم خجل از مدینه
ز آنان که بردم یکی نیست، از اکبر و اصغر من
اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم
وگر از در برانی، خاک پای لشکرت گردم
به دامانت غبار آسا نشستم، بر نمی خیزم
و گر بفشانی ام، خیزم ولی گرد، سرت گردم
از من اگر پُرسی از چیست، باشد سیه معجر من
بشْنو دهد پاسخ تو، موی سپیدِ سر من
صد شعله دارم به سینه، باشم خجل از مدینه
زآنان که بردم یکی نیست، از اکبر و اصغر من
از آن ساعت که خود را ناگزیر از تو جدا کردم
تو بر نی بودی و دیدی چها دیدم، چها کردم
گمان بر ماندن و قبر تو را دیدن نمی‌بُردم
ولی فیض زیارت را، تمنّا از خدا کردم
اگر که دیده‌ی خون‌بار من امان می‌داد
کنار خاک تو، شرح دلم، زبان می‌داد
تو بوده‌ای همه ره را و دیده‌‌ای که چسان
دلم به بوته‌ی عشق تو، امتحان می‌داد
گر چه از ضعف تن از جا، نتوان برخیزم
«مژده‌ی وصل تو کو؟ کز سر جان برخیزم»[i]
دانه‌ی خال تو بس، بهر گرفتاری دل
«طایر قدسم و از دام جهان برخیزم»
آن شب ز عمّه، طفل، سراغ پدر گرفت
اختر ز ماهتاب، خبر از قمر گرفت
هر روز، ناامید‌تر از روز پیش بود
هر شب، بهانه بیشتر از پیش‌تر گرفت
ای رفته بی‌خبر به سفر! از سفر بیا
خواهی کسی خبر نشود، بی‌خبر بیا
ای آفتاب! سایه مگیر از سرم، ببین
دامن پُر از ستاره بُوَد، چون قمر بیا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
