در دل شب کرد بر کوفه ورود

                        وندر آن دم، قصر را در، بسته بود

لاجَرَم، «سر» را به سوی خانه بُرد

                        بُرد و بر کنج تنور آن را سپرد

زوجه‌اش گفت: ای پلید روسیاه!

                        دور گردانَد ز هر خیرت، اله!

مردمان آیند چون باز از سفر

                        با خود آرند از سفرها، سیم و زر

تو سر شبل امیر مؤمنان

                        آوری در خانۀ من، ارمغان؟!

ارمغان مردمان، سیم و زر است

                        ارمغانت، خصمیِ پیغمبر است

پس ز جا جَست آن زن پاکیزه‌رای

                        چون در آمد، دید در صحن سرای

خانۀ او، رشک باغ و گلشن است

                        مشک‌بوی و ز آفتابی، روشن است

وندر آن حالت، مگر خوابش ربود

                        دید تختی ز آسمان آمد فرود

هم بر آن بنْشسته جمعی از زنان

                        با لباس ماتم و لطمه‌زنان

آن یکی زن زآن میان ماتم‌زده

                        شد فرود و نزد آن سر آمده

پس گرفت آن سر در آغوش و ز هوش

                        رفت، بس آوردی افغان و خروش

ای عزیز من! فدایت مادرت!

                        تشنه‌لب دشمن برید از تن سرت

در جهان قدر تو را نشناختند

جسمت اندر خاک و خون انداختند