زینب گفت : ای قرآن خوانان بی عمل، ای بی بهره گان از مروت و مردانگی، ای تبهکاران بدکردار، ای شیفتگان شیطان، ای دنیا زدگان بی پروا، امامت زنده است، چون مولایمان علی بن حسین زنده است، ای جاهلان دین به دنیا فروش، حذر کنید از روزی که قائم ما به انتقام برخیزد!

پردۀ شب بر باب الصغیر گسترده بود و پیه سوز کهنه سوسو می زد. نسیم بر ویرانۀ باب الصغیر می وزید و کالبد خسته و رنجور بازماندگان کاروان را نوازش می‌داد. همه آرمیده بودند، بدنها آرام و خَمود، اما روح و روان آنان در خُروش.

چه کسی ما را، به یتیمی و تنهایی نشاند؟ ما به چه کس بعد تو دل بندیم؟ پی هم به آه و اشک می نالید، غم تنهایی را به سوز دل از سَر می‌پُرسید، آنقدر گفت و نوحه خواند و مویه سر داد، تا در و دیوار با او هم ناله شدند، سر فرود آورد و لبان سر را بوسید، دخترک صیحه ای زد و جان داد.

منم فرزند حسین، شهید کربلا، منم فرزند علی مرتضی، منم فرزند محمد مصطفی، منم فرزند فاطمۀ زهرا، منم فرزند شجرۀ طوبی، منم فرزند آن کس که در خون آغشته شد، منم فرزند آن کس که جنیان در ماتم او گریستند، منم فرزند آن کس که پرندگان در ماتم او شیون سر دادند.

آنان که ظلم کنند، بزودى خواهند دانست که به چه کیفر گاهى برمی‌گردند.

یکی از نگرانی‌های حکومت عباسی نفوذ و محبوبیت ائمه (ع) میان مردم جامعه بود. از این رو برای به حداقل رساندن روابط بین مردم و امامان به زندانی کردن و مراقبت شدید می‌پرداختند. معتمد عباسی نیز زمانی که دید محدود کردن امام حسن عسکری (ع) نتیجه عکس دارد سرانجام به همان شیوه ظالمانه دیرین متوسل شد و امام حسن عسکری (ع) را مسموم ساخت.

ای پسر سُفیان! امروز کشتار و اسارت ما را غنیمت شمرده به آن می نازی، اما طولی نخواهد کشید که مجبور خواهی بود تاوان آن را پس دهی.
پس هر نیرنگی که داری بکار بگیر و هر تلاشی که می توانی انجام بده.تو هرگز توان نداری که ذکر خیر ما را از یادها برون بری.

گفت : ما اهل بیت پیامبریم و آن سر بر نی، پدرم حسین بن علی، فرزند فاطمه دختر پیامبر است.

پیرمرد فریاد برآورد و دستار از سر گرفت و بر زمین کوبید،

سر سوی آسمان برداشت.

گفت : خدایا به سوی تو توبه می کنم از دشمنان آل محمّد،

و به سوی تو بیزاری می جویم از دشمنان جن و انس.

شامیان با اسلام آل محمّد بیگانه اند، اسلام خود را از معاویه آموخته اند. در سرزمین شام، اسلام معاویه و ابوسفیان در جانها ریشه دوانده.

همۀ ارواح شیعیان و محبین آل الله، همه با روح شان در این سفر، همراه کاروان بودند.
و همه شاهد بودند که در روز عاشور، چه ها بر قافله سالار گذشت.