بازماندگان کاروان، خود را پوشاندند از چشمان بیگانه،

  رباب، رفت تا روی از نامحرمان بگیرد،

نگاه اش با نگاه کودکی که در آغوش مادر بی تاب بود، گِره خورد.

کاروان، به هر شهر و آبادی که رسید، سرها بر نی شد و سپاه شب و تاریکی و ظلمت،

به خود بالید و فاتحانه فخر فروخت که؛

 این ما بودیم که حسین و یاران اش را قتل عام کردیم.

قافله سالار گفت؛ کسی را سوی شما فرستادم که در خِلقت و خُلق و منطق،

شبیه تریت مردمان است به رسول الله.

ما هر زمان دلتنگ جدّمان شویم، به علی اکبر نظر کنیم.

اما سپاه کُفر، تحت سلطۀ شیطان بود و اصلاً نمی شنید.

سیدالساجدین، در سکوت بود و سکوت،

چشم به صندوق حاوی سر پدر داشت.

به یکباره نور، از صندوق زبانه کشید و پرتو افشانی کرد.

در مقاله در راه کربلا به اینجا رسیدیم که: در آخر شب امام حسین علیه السلام به یاران خود فرمود ند آب برداشته و عزم رحیل کنند و از قصر بنى مقاتل خارج شوند. بعد از گذشتن  از منازل دیگر به کربلا رسیدند...

در روز پنجم محرم که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله، شبث بن ربعی را نزد خود خواند و همراه هزار سوار به سوی کربلا گسیل داشت سپس شخصی به نام زحر بن قیس را با پانصد سوار مأمور کرد تا جسر صراه را که پلی بوده که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن استفاده می‌کردند مسدود کنند و از خارج شدن مردم از کوفه جلو گیری نمایند.

در مقاله «انی اعوذ بک من الکرب و البلاء» گفتیم همانطور که گفته شد پس از رسیدن نامه امام بدست عبید الله، او عمر بن سعد را مأمور کرد تا برای جنگ با حضرت آماده شود.

دست بر آب بُرد و دو کف پُر کرد از آب.

پرتو نوری، آب را روشنی بخشید،

و صدایی او را خواند،

گویی فاطمه بود، که صدا زد؛ عباس!

الا ای اهل عالم،

آل رسول همان شجرۀ طیبه است با ریشه ای استوار و شاخساری در آسمان.

و سُفیانیان، از تبار شجرۀ خبیثه و بَرکَنده شده از زمین و بی قرار.