چه سنگین است  برای برادرت غم از دست دادنت

اندوهش در فراق شما طولانی است

در شام نوری می‌درخشد!

پروانه‌ کوچکی هم در خرابه‌های شام دلتنگِ نور می‌شود! 

سیدالساجدین، ساکت بود و در سکوت.
و زنان، خیره به آب، مات مانده بودند.
زینب، در نگاه به آب، تنها دست بر آن می سایید.

محبوب حق کجا و مجلس شیطان کجا؟
عرشیان را با زینت خاکی به کجا می‌برند؟

دمشق را چراغانی می‌کنند!

لباس‌های زینتی به تن می‌کنند مردم شام!

مهمان می‌آید به این شهر! آن هم چه مهمانی. زینب کبری می‌آید اما به غل و زنجیر!

ام کلثوم می‌آید اما با چادر خاکی!

طبل بزنید. به یکدیگر به گرمی تبریک بگویید. حسین کشی کم افتخاری نیست برای مرمی که وجودشان از کینه‌ علی پر است!

خورشید چرا بر سرِ نیزه سوار است در شام!

چه عید عجیبی است، خورشید به زمین آمده و ماه به اسارت شده امروز!

حسین (ع) با خون خود آنچنان دین جدش را آبیاری کرد که علف‌های هرز اموی ادعای مسلمانی خویش را فراموش کنند. 

آن‌گاه مردم بی‌بصیرت، غلبه را از آن امویان می‌دانند!

بعلبکیان چه می‌کنید؟

به استقبال گروهی می‌روید که افتخارشان ریختن خون پسر پیامبر است

وقتی دختر اسدالله نفرینتان کند یعنی تا قیامت ننگ بر شما و طائفه‌تان مرمِ بلعبک!

لعنت خدا بر تو منصور چرا سیراب نمی‌شوی از خون اهل بیت محمد!

سی و پنج سال کم نیست برای مرور خاطرات کربلا!

شهادت پدر و برادران و اسارت عمه‌ها و خواهران!

هر روز بر مصائب پدر گریستی ای امام مؤمنین اکنون پدر چشم انتظار شماست!