عمر بن خطاب در نهم ربیع‌الاول از دنیا رفته است. او به دست فیروز ملقب به ابو لؤلؤ خنجر خورد که منجر به مرگ او شد. این روز را روز شادی اهل ‌بیت می‌نامند؛ زیرا خلیفه دوم  مورد لعن و غضب خداوند و پیامبر (ص) است چرا که با گفتار و کردارش پیامبر را آزار داد و نام خود را در صف منافقین و ملعونین ابدی قرارداد.

این روز عید شیعه و اولین روز امامت آخرین حجت بر حق و منجى عالم بشریت حضرت ولی عصر (ع) است. ایشان تنها فرزند امام عسکری (ع) بودند. پس از شهادت امام عسکری (ع) امامت ایشان آغاز گردید. حکمت الهی اقتضا کرد که ایشان بعد از امامت، غیبت اختیار کنند تا زمانی که در جامعه آمادگی حضور ایشان به وجود آید.

هشتم ربیع‌الاول سال 260 هجری یادآور شهادت امام حسن عسکری یازدهمین امام شیعیان است. ایشان بعد از شش سال امامت به دست معتمد عباسی مسموم شده و به شهادت رسیدند. امام زمان (عج) بر پدر بزرگوارش نماز خواند، و آن حضرت را نزد قبر پدر بزرگوارش امام هادی (ع) دفن نمودند.

پنجم ربیع‌الاول ما را به یاد بانوی بافضیلتی که از ستارگان درخشان آسمان است می‌اندازد. بانویی که تربیت یافته پدری همچون حسین (ع) و مادری همچون رباب است. ایشان کنار عمه‌اش زینب (ع) پیام رسان اهداف قیام عاشورا بود و الگویی تمام عیار برای همه بانوانی است که به دنبال تمام خوبی‌ها هستند.

یزید بعد از به چنگ آوردن خلافت مرتکب جنایاتی شد که کمتر کسی را می توان هم جایگاه او در ظلم و شقاوت شمرد. بعد از ظلم و جور در کربلا در سال دوم خلافتش به شهر مقدس مکه حمله کرد که این واقعه از مسلمات تاریخی است که مورخان اهل سنت از جمله طبری در تاریخ خود و ابن اثیر در کتاب الکامل آن را نقل کرده‌اند.

حوادث پس از «سقیفه» از تلخ‌ترین و دردناک‌ترین حوادث تاریخ اسلام و زندگانی امیر مؤمنان (ع) و فاطمه زهرا (ع) است. هنوز چند روزی از دفن پیامبر نگذشته بود که به خانه دخترش هجوم آوردند و پس از آتش زدن درِ منزل و ضرب و جرح صدیقه طاهره (س) و کشتن حضرت محسن (ع)، امیرالمؤمنین (ع) را با دست بسته بیرون بردند.

ظهور اسلام در مکه و مخالفت آن با منافع طبقه مسلط، آنان را وا‌داشت تا در مقابل اسلام به معارضه برخیزند و با انواع روش‌ها برای خاموشی شعله‌های آن بکوشند. به این ترتیب جامعه مسلمانان در برابر فشارهای طاقت فرسای قریش قرار گرفت. در این مسیر، مشرکان به تناسب نوع و تازگی موقعیت مسلمانان، از تمام شیوه‌های ممکن استفاده می‌کردند همین امر پیامبر را وا می‌داشت تا فکری به حال مسلمانان بی‌پناه بکند; آن فکر چیزی نبود جز «خروج از مکه».

به شب اول ماه ربیع ‏الاول سال سیزدهم بعثت که حضرت علی (ع) جای پیامبر اکرم (ص) خوابید، «لیله المبیت» می‏گویند.

 خلاصه آن واقعه از این قرار است که در سال سیزدهم بعثت سران قریش در یک شورای عمومی تصمیم گرفتند که ندای توحید را با زندانی کردن پیامبر یا کشتن و یا تبعید او خاموش سازند که مولایمان علی بن ابی‌طالب (ع) جان خود را جان نثار جان ایشان نمود.

سه روز بعد از رحلت پیامبر بدن ایشان توسط امیرالمؤمنین (ع) دفن شد اما هیچ یک از اهل سقیفه برای غسل و دفن حضرت حاضر نشدند. اکثر مردم نیز در دفن پیامبر حاضر نشدند مردم انگار غمی نداشتند جز آنکه مشغول مشاجره در امر خلافت بودند.

خنجرش را بیرون آورد و به سمت میدان قدم برداشت. اباعبدالله (علیه‌السلام) مجروح و تشنه روی زمین افتاده بود و تکبیر می‌گفت. شمر نعره‌ای زد و خنجرش را بالا آورد. دستانش لرزید و چشمانش پر از اشک شد. دوباره خواست خنجرش را بالا ببرد که چشم‌هایش سیاهی رفت. زانوهایش سست شد و بر زمین افتاد. پیرمرد، نفس‌های آخرش بود که اباعبدالله (علیه‌السلام) را بالای سرش دید و غرق دست‌های نوازش اربابش شد.
تعزیه به هم خورده بود و مردم بر جنازۀ شمر فاتحه می‌خواندند!