ای اهل کوفه! شادمان نباشید به این مصیبت که بر حسین وارد شد.
که این مصیبتی بس بزرگ و کیفر آن کس که او را کشت جهنم است.
جانم به فدای او که در کنار فرات شهید شد.
«بسم‌الله الرحمن الرحیم، از حسین بن علی به محمد بن حنفیه و اطرافیان او از بنی‌هاشم
گویی این‌که دنیا اصلا وجود نداشته و آخرت همیشگى و دائم بوده و هست. والسلام.»
زینب گفت؛ ستایش می کنم خدایی را که با بعثت و رسالت پیامبرش، ما را به کرامت و بزرگواری رساند.
خدایی را سپاس می گویم که ما را پاک و مُطهر ساخت از هر آلودگی.
کسانی را در شهر می گردانید، که پایه و اساس دین را در میان شما محکم کردند. مگر جدّ ما نبود که شما را از گمراهی نجات داد و به راه راست هدایت کرد؟ در قیامت چه پاسخی برای رسول خدا دارید؟ و دیگر سکوت کرد.
خورشید، زخم خورده و خونین.
آسمان گریان، و ملائک به گریه و مویه در طواف.
و کربلا، این همه ماتم را در بر گرفته بود.
در صحرایی بیکران، کاروان در محاصرۀ سپاه حُر، از بلندای تپهای قد کشید.
سوار خود را به بزرگ خود رساند.
کربلا برای همیشه نور افشان شد،
و از این سرزمین، معبری گشوده شد به جنس نور، تا عمق زمان های دور،
به آن امید، که منتقم خون حسین، خواهد آمد.
قافله سالار زیر لب زمزمه کرد:
وَ الْفَجْرِ
سوگند به سپیده دم.
وَ لَیالٍ عَشْرٍ
و به شبهای دهگانه.
عزیزان من، آماده شوید که کوچ شتابانه مان نزدیک است،
جان من برای شهادت شتاب گرفته است و برای مرگی زیبا لحظه‌شماری می کند.
اشراف سوی اردوگاه تاختند و زهیر قدمی پیش گذاشت.
و فریاد زد؛ حق این سوی میدان است.
و سپس آرام با خود گفت؛ چرا این را نمی فهمید!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
