در حیرتم که آب، مگر آبرو نداشت؟

گر آبروی داشت، چرا رو به او نداشت؟

لب‌تشنه شاهِ تشنه‌لبان در لب فرات

جز جرعه‌ای ز آب، دگر آرزو نداشت

در کربلا که موج زند، آب روی آب

از قحط آب گشته به پا های‌وهوی آب

در ساحل فرات که خود مَهرِ فاطمه است

دارند کودکان حسین، آرزوی آب

چون ره نیافتند، شهیدان به سوی آب

زد دست بر سر از غم ایشان، سبوی آب

می‌کرد بهر تشنه‌لبان، نوحه در فرات

شد گریه از حباب، گره در گلوی آب

چسان به کرببلا می‌کنی گذار؟ ای آب!

مگر نه‌ای ز شه تشنه شرم‌سار؟ ای آب!

هنوز بهر تو گویا به خیمه‌گه دارد

سکینه در ره عبّاس، انتظار، ای آب!

ز جور تو ز کفم رفت صبر و تاب، ای آب!

بده سؤال مرا از وفا جواب، ای آب!

ز ظلم‌ها که نمودی به اهل‌بیت حسین

شکایت است مرا از تو بی‌حساب، ای آب!

تشنگی شد آشکار و آب شد نایاب، آب

تشنه‌لب هم کودک و هم مادر و هم باب، آب

نوگلانِ باغ طاها از عطش پژمرده‌اند

تا نخشکیده، کنید این باغ را شاداب، آب

نایاب شد چو در حرم بوتراب، آب

شد قلب کودکان همه از التهاب، آب

ورد زبان خیل عزیزان بوتراب

بودی در آن زمین به دو صد اضطراب، آب

از آتش عطش، جگرم شد کباب، آب

هم‌ سوز تشنه‌کامی و هم آفتاب، آب

ای آب! آبروی خود امروز، حفظ کن

خود را رسان به تشنه‌لبان با شتاب، آب!

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای

خوش به حال لب اصغر! که تو سقّا شده‌ای

آب از هیبت عبّاسی تو می‌لرزد

بی‌عصا آمده‌ای، حضرت موسی شده‌ای

افتاد چشم نافذ تو، چون به روی آب

خشکید از شرار نگاهت، گلوی آب

دستت به آب خورْد و دو چشمت، نظاره کرد

ناخورده آب، دیده گرفتی ز روی آب