یکباره درون سینه‌اش غم‌ آمد انگار هزار داغ با هم‌ آمد

یک جرعۀ آب خورد و بغضش ترکید فهمید که باز هم محرم‌ آمد

من و تا جمعۀ موعود باران

دوتا چشم و هزاران رود، باران

تمام کربلا را آب می‌برد

اگر دست دل من بود باران

خورشید مانده بود و نفس‌های آخرش

دنیا غروب می‌کند از نو برابرش

عیسی ظهور می‌کند و مرد آب‌ها

درگیر زخم‌های درشت برادرش

از دست تو آب، آبرو پیدا کرد  

مهتاب دل بهانه جو پیدا کرد

دست تو به آب خورد و خورشید فرات  

در دستت فرصت وضو پیدا کرد

ای دست من! ای ناب‌ترین کوکب من!

خون شد ز جدایی‌ات دل زینب من

بر دست تو من باده‌ی کوثر دادم

آبی نرساندی تو اگر بر لب من

ای مشک! به عبّاس وفاداری کن

سقّای بریده دست را یاری کن

تا پیش رقیّه آبرویم نرود

این آب فرات را نگه‌داری کن

ای دست! اگر که تن به کشتن دادم

یا آن که تو را به تیغ دشمن دادم

گفتم که کنم به وعده‌ی آب، وفا

چون وعده‌ی آب بر حرم من دادم

ای دست که چون عَلَم به صحرا زدمتت!

خوش باش که بر دامن مولا زدمت

زآن رو که لب سکینه دور از آب است

شرمنده از اینم که به دریا زدمت

عبّاس که بود در سرش شوق گذشت

 دیدند چگونه دارد او ذوق گذشت

جان در ره آب داد و یک جرعه نخورد

 این است گذشتى که بُوَد فوق گذشت

ایمان و وفا، سایه‌ی بالاى تو بود

 ایثار على، نقش به سیماى تو بود

گر لب نزدى به آب دریا، عبّاس!

 دریاى ادب، میان لب‌هاى تو بود