خون شد پدر ز داغ فراقت، جگر مرا
خون، جای اشک می‌رود از چشم تر مرا
اکنون که آمدی به بَرَم، ای امید دل!
بشْنو دمی حکایت شرح سفر مرا
دید راهب به ره شام، پریشانی چند
دستِ بسته ز قفا، سر به گریبانی چند
خون به دل، جمله ز جور فلک کج‌رفتار
موکنان، مویه‌کنان، موی پریشانی چند
مادر! بیا به حال حسینت، نظاره کن
یک دم نظر بر این بدن پاره‌پاره کن
زخم تنش اگر چه بُوَد بی‌حساب لیک
با چشم دل، نگاه بر این ماه‌پاره کن
جلوه تا در کربلا، آن دلبر جانانه کرد
سربه‌سر عشّاق را مهرش به دل‌ها خانه کرد
جرعه‌نوش باده‌ی «قالُوا بَلی»، سلطان عشق
عاشقان را جملگی سرمست از پیمانه کرد
نایاب شد چو در حرم بوتراب، آب
شد قلب کودکان همه از التهاب، آب
ورد زبان خیل عزیزان بوتراب
بودی در آن زمین به دو صد اضطراب، آب
به عزم کربلا عشّاق، بر‌بستند محمل‌ها
«که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها»[i]
قرار جان لیلا، جای در محمل گرفت امّا
«ز تاب جعد مشکینش، چه خون افتاد در دل‌ها!»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
