با ادب آمد به نزد پیر عشق

                        گفت کای فرمان‌روا و میر عشق!

رخصتم دِه تا سوی میدان روم

                        امر فرما کز پی فرمان روم

باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار

حضرت عبّاس چون با صد شتاب

                        تاخت مرکب، سوی شط از بهر آب

دست را بر قبضه‌ی شمشیر داشت

                        صد هزاران شیر را نخجیر داشت

این‌که می‌آید ز شط، بی‌ چشم و دست

                        رونق بازار مه‌رویان شکست

می‌رسد این‌گونه ماه عاشقی

                        بوالعجب‌راهی است، راه عاشقی

باز هم امشب دلم با صد امید

                        می‌رود سوی اباالفضل رشید

آن که آمد در وفاداری فرید

                        آن که مانندش دگر گردون ندید

بهر عزم رزم قوم دین‌تباه

                        حضرت عبّاس آمد نزد شاه

گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!

                        وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!

شد به رفرف هم‌چو پیغمبر سوار

                        سوی معراج شهادت، ره‌سپار

اللَّه! ‌اللَّه! کز همان اوّل‌قدم

                        در وجود افتاد فریاد عدم

روی اسب سرکش امواج زین انداخته

آنکه روی آب را هم بر زمین انداخته

رود انگشتی‌ست جاری که اباالفضل جوان

پا به دریا برده و بر او نگین انداخته

آب؟ ... نه... اتهام تلخی بود که به دستان تو نمی‌آمد

 تو که دریای بیکران بودی، تشنگان غریب صحرا را

آه! بعد از چقدرها تاریخ، من هنوز از خودم پشیمانم

که چرا سد رفتنت نشدم؟... که چرا چشم‌های سقا را

گاه ابر و گاه باران می‏‌شوم گاه از یک چشمه جوشان می‌‏شوم گاه از یک کوه می‏‌آیم فرود آبشار پرغرورم، گاه رود