حتی نرنجاند از خودش یک مشت ترسو را بخشید از روی سخاوت دست و بازو را

تا خاطراتی را نهان سازد، بر آن می‌گشت پنهان بسازد از برادر زخم پهلو را

چنان که وقت عطش جرعه‌ای گوارا را

طلب کنید فقط ساقی العطاشا را

هنوز جای علامت به شانۀ پدر است سپرده زیر علم دست صاحبش ما را

واشگفتا، شگفتا اباالفضل مرکز ثقل دنیا اباالفضل

مانده چون کوه در مرز عالم مرد بی دست، تنها اباالفضل

آنکه از جمع‌ امامان دو برادر دارد

دلبری از همۀ ما دو برابر دارد

طرفی ‌ام‌بنین و طرفی فاطمه است

کیست در بین عشیره که دو مادر دارد؟

چنان که وقت عطش جرعه‌ای گوارا را

طلب کنید فقط ساقی العطاشا را

هنوز جای علامت به شانۀ پدر است

سپرده زیر علم دست صاحبش ما را

گفتم از آب بگویم، لب من گفت حسین

رفتم از گل بسرایم، که چمن گفت حسین

چه شده؟ موسم روضه است، ببین از داغش

فاطمه باز زمین خورد، حسن گفت حسین

سقا تویی و دست به دریا برسان

یک مشک پر از آب گوارا برسان

نجوای غریب کودکان را بشنو

عباس عمو! زود خودت را برسان

من قدرتی دیگر به تن ندارم دستی دگر چون در بدن ندارم

دشمن چو بسته راه من ز هر سو به خیمه راه آمدن ندارم

غمت از سینه صبر و تاب می‌برد

ز چشم عشق، رنگ خواب می‌برد

تو تشنه ماندی و بعد از تو ای کاش

تمام رودها را آب می‌برد

الا ای پیکر صد چاک! عباس!

دلت پاک و روانت پاک! عباس!

فدای قطره قطره آب مشکت

که می‌ریزد به روی خاک! عباس