محرم است و زمین بار دیگر آشوبد

مدینه مویه کند، روح حیدر آشوبد

صدای نالۀ زهرا دوباره برخیزد

زمان بریزد و بر عرش محشر آشوبد

بار سفر گو ببند هر که به ره آشناست

قافله‌ای از غدیر راهرو کربلاست

قافله‌ای سربلند بار سفر بسته‌اند

مبدا اینان غدیر مقصدشان نینواست

شکست باورت ای کوه پشت خنجر را    نشاند در تب شک غیرت تو باور را

برادری به وفا داری تو معنی یافت    که از گلوی تو فریاد زد برادر را

دلم شور می‌زد که از دور دیدم

دو پیغام سرخ از بیابان رسیدند

سوارانی از کوفه و غصه‌هایش

که پیغمبر روضۀ یک شهیدند

رو نزن؛ گوششان کَر است امشب

 با غم بی کسی مدارا کن

 همه دارند می‌روند آقا

 بی صدا گریه کن، تماشا کن

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات

دست ما را برساند به دعای عرفات

موسی من تو به دنبال کدامین خضری؟

گوشۀ چشم تو ابری است پر از آب حیات

آخر نشد شبیه شهیدان دعا کنم

با ناله‌های خویش دلت را رضا کنم

احرام بسته‌ات نشدم مثل حاجیان

دل را چگونه با عرفه آشنا کنم

ای کاش مَحرم جبل الرحمه‌ات شوم

تا در رکاب آیم و در خون شنا کنم

می‌گریزد از کوفه هر کسی که پا دارد

دست اگر دهد بالی، این محیط جا دارد

شهر را فرو بگذار با تمام دیبایش

رو به بادیه کان جا فرش بوریا دارد

آب کوفه را خوردم شور بود چون چشمش

هر عزیز در کوفه چشم‌زخم‌ها دارد

حریم سینۀ من در شراره افتاده

در انعکاس نگاهم ستاره افتاده

زحجله‌گاه لبم خون تازه می‌ریزد

دگر نفس زدنم در شماره افتاده

شکست حجمۀ بغض گلو گرفتۀ من

به یاد خاطره‌هایی دوباره افتاده

تو که بر چشم خلق جا داری

نوری و جلوۀ خدا داری

نور چشمان حضرت سجاد

ریشه در باغ هل اتی داری

از گلو نالۀ مرغ سحری افتاده

پی آن ناله دل دربدری افتاده

پسری دید که از زینِ به زهر آغشته

گوشۀ حجره دوباره پدری افتاده

خـــاطراتش قشــنگ و زیبا بود

عطر سیب و اقاقیا می‌داد

روزهای خوشش دگرگون شد

گـــذرش تــا بـه کـــربلا افتــاد