در حسرت آب مرد تنها، تشنه

لب‌های ترک‌خوردۀ دنیا تشنه

تکلیف شب غنچه عوض خواهد شد

سرمشق جدید: آب، بابا، تشنه

ای درود خدا به ساحت‌تان به قد و قامت قیامت‌تان ماه هم پیش تان کم آورده کوه می‌لرزد از صلابت‌تان

آیه‌ها جاری شدند از لهجه بارانی‌ات

یک به یک تفسیرشان در جلوه قرآنی‌ات

سوره‌های آسمانی را به وجد آورده‌ای

آفرین گفته خدا، بر طرز قرآن خوانی‌ات

به شام رفتم و اندوه بیکران دیدم

مظاهر ستم و کفر را عیان دیدم

به هر کجا که شدم ظلم بود و استبداد

به هر کجا که شدم جهل بی‌کران دیدم

می‌روی با رفتنت از آسمان دل می‌بری

ماه را دنبال خود منزل به منزل می‌بری

از میان خارهای تشنه بار درد را

روی دوش صبر با پای پر از گل می‌بری

به دریا آشنا کن خاک خشک این طرف‌ها را

پر از درّ وجودت کن دل سرد صدف‌ها را

برو ای مرد، دریا چشم در راه است مشکت را

بیاور تا سکوت خیمه­‌های بی‌رمق، شور و شعف‌ها را

زانسوی کسی به شوقِ ری می‌آید

این سوی جنون از رگ و پی می‌آید

با دیدنِ خنجر دلِ زینب لرزید

از حادثه بویِ گُلِ نی می‌آید

باران نمی‌بارد چرا صحرا نمی‌میرد؟

دنیا کویری می‌شود اما نمی‌میرد

دیری است با اندوه می‌پرسم سؤالی را

از دیدن لب‌های تو دریا نمی‌میرد؟

دل پر از زخم، نفس زخم، رگ حنجر زخم

گوشه‌ای درته گودال، لب حنجر زخم

آسمان پر شده از سر، سر بر نیزه شده

پیکری روی زمین بی سر و، سرتاسر زخم

او فاتحِ بدر و رایت خیبری است

خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است

بردار! که در رکوع یا در گودال

تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است

بی لب تو آب، سراب عظیم

معنی سیراب، عذاب الیم

آمده نفرین کند این خاک را

با کمر خم‌شده آب رحیم

حق دارد اگر ز خلق دامن چیده است

                از داغ عزیزی ست اگر خشکیده است                 

                 بیهوده ترک نخورده لب‌های کویر             

                 لب‌های حسین بن علی را دیده است