اگر چه غربت از این آسمان نخواهد رفت

بدون اذن تو تیر از کمان نخواهد رفت

همین که ظهر شود، گوش‌ها به‌ سوی لبی

به‌جز ترانۀ پاک اذان نخواهد رفت

بانگ ترتیلی که روی نیزه‌ها پیچیده است بند بند مصحفی در بوریا پیچیده است از حرم داغ عطش چون خیمۀ ابری کبود دود آه تشنگان را تا کجا پیچیده است؟  

از کامِ خودت فشانده‌ای دریا را

بی دستی و تشنه‌کامی سقا را

تو شاهدِ ماجرای غربت هستی

این بار بخوان خطبۀ عاشورا را 

قلم به دست گرفتم که از تو دم بزنم

قلم به دست گرفتم تو را قلم بزنم

قلم به دست گرفتم، دو دست من قلم است

قلم به دست گرفتم، قلم همین علم است

به جای دست تو از شانه بال می‌روید

به یاد تو غزلی در خیال می‌روید

از آن دمی که فتاده است دست تو در خاک

به‌ جای نخل از این بیشه بال می‌روید

برای ماندن تو آسمان چه طوفانی است

و ابر از غم خشکی چقدر بارانی است

تـرک تـرک لـب تـو آب را طـلـب می‌کرد

و پاسخش همه تدبیرهای شیطانی است

بابا نگاه پر شررم درد می‌کند

قلب حزین و شعله‌ورم درد می‌کند

از بس برای دیدن تو گریه کرده‌ام

چشمان خیس و پلک ترم درد می‌کند

باران و زخم و خنجر، یعنی برادر من

عباس! دست‌هایت گل‌های پرپر من

می‌بویمت برادر، بوی بهشت دارند

این زخم‌ها که هستند باغ معطر من

یکدم بیا و بنگر این خیلِ آشنا را

لبخند فکرِ خوبی است ... گریان مشو خدا را

پیمان گسستگانید! چون دانه‌های تسبیح

دیگر رها کنید این موسیقیِ ریا را

تشنه‌لب آمدم به‌سوی غمت

تا کمی حس کنم جهانت را

حس کنم می‌روی که برداری

بیرق سرخ باغبانت را

آن ظهر که فریاد عطش از جگرت ریخت

باران غزل‌های خدا دور و برت ریخت

قرآنی و «والشّمس» نگاه تو غم‌آلود

بر خاک چه شد واژه به واژه «قمر»ت ریخت

دستی که طرح چشم تو را مست می‌کشید صد آسمان ستاره از این دست می‌کشید

برد بلند شرقی پیشانی‌ات به روز خورشید را به کوچۀ بن بست می‌کشید