زهی! روی تو مرآت جمال ایزد منّان
بهشت عدن بی رویت بُوَد بر عاشقان، زندان
منوّر گشته از نور جمالت، عرش سبحانی
هویدا گشته از فیض وجودت، عالم امکان
این چه شوری است که در کرببلا می‌بینم؟
فتنۀ حشر در آن دشت به پا می‌بینم
نور حق گشته عیان در صف میدان بلا
روشن از نور رخش، ارض و سما می‌بینم
خیمه از کیست که خادم بُوَدش جبرائیل؟
این چه نوری است عیان و ز کجا می‌بینم؟
شهنشاهی که بُد روح‌القدس گهواره‌جنبانش
حیات آب حَیوان باشد از لب‌های عطشانش
کنون در کربلا افتاده اندر خاک و خون، غلطان
سر ببْریده؛ تن، صد چاک از شمشیر عدوانش
یارب! مگر حسین[1] خلف مصطفی نبود؟
یا نور چشم حضرت خیرالنّسا نبود؟
روح القدس نبود مگر خادم درش؟
یا زیب‌بخش دوش شه انبیا نبود؟
مرغ دل بهر چمن باز به فریاد آمد
شد محرّم، دگرم کرببلا یاد آمد
گشت هنگام عزای شه گل‌گون کفنان
از غم تشنه‌لبان، سینه به فریاد آمد
رسیده ماه محرّم، جهان، سیه‌گون[1] شد
ز غصّۀ شه دین، حالتم دگرگون شد
ز جعد کاکل اکبر، نسیمِ مُشک‌آمیز
رساند باد صبا، چشم و دل پُر از خون شد
شهی دارم که بر در از ملایک، پاسبان دارد
هزاران عیسی گردون، غلام آستان دارد
رخ خورشید و مه پوشانْد انوار رخش، یارب!
جمالش مظهر حق است و نور حق، عیان دارد
الا! ای دلبر برده جمالت رونق از گل‌ها!
نهان تا کی بُوَد آن لاله اندر زیر سنبل‌ها؟
دل عشّاق خون گردید از هجر رخ ماهت
برافکن برقع از رخسار و بگشا عقده از دل‌ها
آراست کردگار چو بازار کربلا
شاه شهید گشت خریدار کربلا
چون نافۀ ختن به مشامم رسد هنوز
بوی عبیر از در و دیوار کربلا
ای خون حق! که نهر، روان گشتت از گلو
گاه صلات ظهر گرفتی ز خون، وضو
نالم ز جور چرخ وَ یا کینۀ عدو؟
فغان! ز کجروی چرخ و طرح رنگ نوینش
نگر چگونه به خاصان حق بُوَد سر کینش
شهی که مُلک سلیمان بُوَد به زیر نگینش
«شه دین گفت: من پابست عشق روی جانانم»
به کوی عشق سر بنْهاده اندر خطّ فرمانم
فدا اندر منا آورده جمع نوجوانانم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
