شد شام و چرخ‌، چون سر ببْریده‌ای ز تن

غلتان، میان خونِ شفق گشت غوطه‌زن

یا هم‌چو مغفری که به خون گشته سرنگون

یا چون سری که کرده جدا تیغش از بدن

از کودکی به نام حسین، آشنا شدم

تا کم‌کَمَک به درد غمش، مبتلا شدم

مادر نهاد بر لب من مُهر کربلا

تا وارث محبّت خون خدا شدم

باز این عزای کیست؟ که خلق دو عالمش

هستند هم‌چو کعبه، سیه‌پوش در غمش

بی‌پرده بانگ شیون غم می‌رسد همی

از پرده‌ای که چشم مَلَک نیست، مَحرمش

ایّام در‌هم است از این ماجرا هنوز

دارد به یاد، واقعۀ کربلا هنوز

دارد از این معامله، روح نبی، ملال

در ماتمند، سلسلۀ انبیا هنوز

مرا به جادۀ بی‌انتهایتان ببرید

به سمتِ روشنیِ ناکجا‌یتان ببرید

کنار سفره اگر میلتان، تمایل داشت

دو تکّه‌ سیب، برای گدایتان ببرید

هر سال چون به دوران، ماه محرّم آید

در قلب مستمندان، غم بر سر غم آید

از نینوای معشوق، بشْنو نوای عشّاق

کز پردۀ حسینی، گه زیر و گه بم آید

بالا نرفت آن‌ که به پای تو، پا نشد

آقا نشد، هر آن‌ که برایت، گدا نشد

مقصود از تکلّم طور، از تو گفتن است

موسی نشد، هر آن‌ که کلیم شما نشد

روییدن هلال که کم‌کم شروع شد

در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شکست و دل آسمان گرفت

اشک زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد

به هر که می‌نگرم چشم پُر نمی ‌دارد

کشیده سر به گریبانِ ماتمی دارد

اگر ستاره بُوَد، اشک حسرتی بارد

وگر سپهر بُوَد، قامت خمی دارد

هلال از چرخ پیدا گشت و پشتی چون کمان دارد

بلی بر دوش، بارِ ماتم فخر جهان دارد

بُوَد ماه عزای سرور لب‌تشنگان این مه

فلک در بر لباس نیل‌گون از بهر آن دارد

هلالی از فلک سر زد که پشتی چون کمان دارد

مگر بر دوش خود، بار غم شاه جهان دارد؟

خجالت می‌کشد گویا ز نور دیدۀ زهرا

که سر افکنده در زیر و رخی چون زعفران دارد

ای سوز سینه! باز تو را این اثر که داد؟

وی آتش نهفته! تو را این شرر که داد؟

ای سیل اشک! از دل خون گشته می‌رسی

از حال شاه تشنه‌لبانت خبر ‌که داد؟