ای کرببلا! منزل جانان من استی

یعنی تو مقام شه گل‌پیرهن استی

خود گلشن طاهایی و باغ دل زهرا

کاین‌سان چمن اندر چمن از یاسمن استی

ای کربلا! کنم فلکت نام یا چمن؟

بگْشای گوش و خوش بشِنو گفت‌وگوی من!

 چون جای‌گاه ماهی، از آن خوانمت فلک

چون خواب‌گاه سروی، از آن دانمت چمن

هوای مشهد سلطان کربلا دارم

مَلَک هوس کند آن را که من، هوا دارم

سزد که شمع، چو پروانه بر سرم گردد

سرِ طوافِ شهیدانِ کربلا دارم

خوش آن دلی! که گذر سوی کربلا بکند

مس وجود از آن خاک، کیمیا بکند

خوش آن نسیم! که از خاک نینوا آید

خوش آن غریب! که منزل به کربلا بکند

از شرف، کعبه اگر قبلۀ ارباب صفاست

وادی کرببلا، مهبط انوار خداست

فخر بر کعبه کند گر ز شرف، نیست غریب

بارگاهی که در او، نور خدا، جلوه‌نماست

امشب عجیب خوش‌دلم، از بوی کربلا

دارد حسین می‌وزد، از سوی کربلا

بانگ علی، دوباره مرا زنده کرده است

انگار زینب است، سخن‌گوی کربلا

گر سر کنم، مصیبتی از شاه کربلا

ترسم شرر به عرش زند، آه کربلا

لرزد زمین ز کثرت اندوه اهل‌بیت

سوزد فلک ز نالۀ جان‌کاه کربلا

بیا که میوۀ بستان حیدر است، این‌ جا

بیا که پارۀ قلب پیمبر است، این‌ جا

چراغ محفل احمد، فروغ چشم علی

سرور سینۀ زهرای اطهر است، این ‌جا

الهی! بهر قربانی به درگاهت، سر آوردم

نه تنها سر برایت بلکه از سر، بهتر آوردم

پی ابقای «قَد قامت»، به ظهر روز عاشورا

برای گفتن «الله اکبر»، اکبر آوردم

زینبا! روز جدایی، نرسیده است، هنوز

جای اشک از مژه‌ات، خون نچکیده است، هنوز

آن ‌قَدَر مویه مکن، آه مکش، اشک مریز

روز فریاد و فغانت، نرسیده است، هنوز

چه سرزمین بُوَد این دشت پُر شرار؟ برادر!

که شد دلِ منِ محزون به غم دچار، برادر!

از آن زمان که به این دشت غم‌فزا برسیدم

نه صبر مانده به دل، نی به تن قرار، برادر!

باز این چه نواست؟ وز کجا می‌آید؟

کاین نغمه‌ به گوش، آشنا می‌آید

یا رب! چه غبار دل‌نشینی است! که باز

بر لوح دل از خاطره‌ها می‌آید