فرود آیید، یاران! وعده‌گاه داور است، این جا
بهارستان سرخ لاله‌های پرپر است، این جا
چه غم؟ گر از منا و وادی مشعر، سفر کردید
خدا داند که بهتر از منا و مشعر است، این جا
الا! یاران من! میعاد‌گاه داور است، این جا
بدن‌ها غرق خون، سرها جدا از پیکر است، این جا
مَلَک! قرآن بخوان در خاکِ روح‌انگیزِ این وادی
که هفتاد و دو گل از باغ عترت، پرپر است، این جا
ای صبح! کز جگر، دم سردی کشیده‌ای
در ماتم حسین، گریبان دریده‌ای
ای مهر! اگر تو نیز عزادار نیستی
تیغ شعاع از چه سرا‌پا کشیده‌ای؟
هلال ماه عزا از افق دمیده، خمیده
کدام بار غمش بوده تا خمیده دمیده؟
به یاد فرق علی اکبر و خمیده قد شه
جبین ماه گرفته، قد هلال خمیده
ای در غم تو ارض و سما خون گریسته!
ماهی در آب و وحش به هامون گریسته
وی روز و شب به یاد لبت، چشم روزگار
نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته!
پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه
چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه
با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد
پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه
آب بقا که در ظلمات است، جای او
باشد سیاه‌پوش، هنوز از برای او
لب‌تشنه جان سپُرد به خاک آن که تا ابد
در چشم آب، سرمه شود خاک پای او
دوباره ماه محرّم، دوباره بوی حسین
دوباره بر سر هر کوچه، گفت‌وگوی حسین
بیا به دستۀ ما نوحۀ جنون سر کن
که می‌رویم شباشب، به جست‌وجوی حسین
محرّم آمد و شد موسم عزای حسین
سیاه‌پوش فلک گشت از برای حسین
گر از خدا طلب خون‌بها حسین کند
به جز خدا، به خدا! نیست خون‌بهای حسین
امروز، چون توان به مدارا گریستن؟
باید چو ابر، دجله و دریا گریستن
در ماتم حسین علی گر نریزی اشک
بر حال خویش، گریه کن از ناگریستن
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
