بیا ‌ای ماه من بنشین که بینی اختر خود را

 بیا ‌ای بی کفن امشب کفن کن دختر خود را

ببین یار تماشایی، تماشایی است قد من

کمان تر از کمان هستم، نگه کن دختر خود را

پدر تا شام رفتن با تو، حیران کردنش با من

پریشان کردنش با تو، پشیمان کردنش با من

اگر این شهر تاریک است، من از آل خورشیدم

اگر شب پر شده اینجا، چراغان کردنش با من

دوباره روضۀ با آب و تاب می‌‌گیرم

من از مراثی‌ام آخر جواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید

عزا برای تو با آفتاب می‌گیرم

با وجودی که پدرجان گله خیلی دارم

نوۀ فاطمه‌ام، حوصله خیلی دارم

وسط آن همه اسباب جسارت بر ما

نفرت از سلسله و هلهله خیلی دارم

شام غم‌هاى من غمزده را آخر نیست

لاله‌اى همچو تن خونى من پرپر نیست

گوشۀ پلک گشا، صورت من خوب ببین

شک نکن دختر تو پیر شده، مادر نیست

امشب کرم رقیه را می‌بینیم

خیر قدم رقیه را می‌بینیم

این حرف تمام عاشقان است، حسین

پس کی حرم رقیه را می‌بینیم؟

ما را نسیم پرچم تو زنده می‌کند

زخمی است دل که مرهم تو زنده می‌کند

خشکیده بود چند صباحی قنات اشک

این چشمه را ولی غم تو زنده می‌کند

شکوه عاطفه را بین معجرش می‌برد

دعای قافله‌ای در پی سرش می‌برد

به سمت قبله گرفته قنوتی از حاجت

در آرزوی اجابت به محضرش می‌برد

بتاب ‌ای رخت مهر و ماه منیر

بده رخصت رزم‌مان ‌ای امیر

که هستیم از زندگی هر دو سیر

به روی سر ما تو قرآن بگیر

در دل من داغ‌ها از لاله‌هاست

همچو نی در بند بندش ناله‌هاست

با خیال لاله‌ها صحرانورد

راه می‌پوید ولی با پای درد