ما را طبیب حاذق، بیمار می‌‌پسندد

بیمار چشم خود را، تبدار می‌‌پسندد

فرمود با اشاره، بعد از دو استخاره

یک بار مست و یک بار، هوشیار می‌‌پسندد

ذکر حرم توست که گل کرده به لب‌ها

پس گوش بکن نالۀ «آقا بطلب‌» ها

تنبیه نکن، گر چه بدم، گر چه سیاهم

محتاج نوازش شده‌ام جای غضب‌ها

مهر تو پشتوانۀ ‌ایمان نوکر است

نوکر تمام عمر بدهکار این در است

چشمان خیس عالم و آدم گواه ماست

اینکه چقدر نام شما گریه‌آور است

پسر فاطمه! ‌ای روشنی چشم ترم

سایۀ پهن، ز الطاف خدا روی سرم

مادرم آشپز بزم عزاخانۀ توست

و میاندار صف سینه زنانت پدرم

از ازل تا روز محشر دوستت دارم حسین

در همه عمرم سراسر دوستت دارم حسین

گفته پیغمبر تو را باید همیشه دوست داشت

طبق دستور پیمبر دوستت دارم حسین

از ابتدای خلقت، تا انتها حسین است

روح خدا پرستی در انبیا، حسین است

هرچه بلاست آقا، یکجا به جان خریده

در امتحان ‌ایمان، قالوا بلی حسین است

طی شده منزل به منزل در هوای سوختن

نیست از ما هرکسی که نیست پای سوختن

هرچه می‌خواهد بیاید! باز عزت با من است

نوبتی باشد اگر این بار، نوبت با من است

سایه‌ات تا روز محشر بر سر من مستدام

بهجه قلبی، علیک دائما منی السلام

قرص قرص است از کنارت بودنم دیگر دلم

تکیه‌گاه شانه‌های خسته‌ام در هر مقام

باز فصل عزا و ماتم شد

باز هم موسم محرم شد

روزی این دو ماه ما اشک است

گریه بر داغ عشق، مرهم شد

«آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»

آیا شود که روزی ما کربلا کنند؟

ما را که بین روضه به آتش کشیده‌اند

فردای حشر وارد دوزخ چرا کنند؟