آه! یاران! روزگارم، شام شد
نوبت شرح ورود شام شد
شام، شهر محنت و رنج و بلا
شام، یعنی سخت‌تر از کربلا
زینب، آن گردون عصمت را قمر
از فروغش، مهر رخشان، جلوه‌گر
مام را در صورت و معنی، نشان
فاطمه در هیأت زینب، عیان
در حدیث آمد ز «منهال»، ای عزیز!
این روایت بشْنو و اشکی بریز
گفت: آن هنگام کاندر شهر شام
اهل بیت مصطفی را شد مقام
روز آدینه یزید زشت‌نام
رفت سوی مسجد مشهور شام
داد فرمان، منبری بگْذاشتند
خود خطیبی را بر آن واداشتند
داد چرخ توسن معکوس‌سِیر
جای خاصان حرم، در پای دیر
دیری امّا در صفا «بیت‌الحرام»
کعبه‌ای، در وی خلیلی را مقام
شه به حال جذبه، گرم سِیر شد
عشق یارش، رهنمون بر دیر شد
کای مسیحادم! قدم را خیر کن
یک شبی هم منزل اندر دیر کن
راهبی در خُلق و تقوا بی‌نظیر
ترک دنیا کرده‌ای، روشن‌ضمیر
راهبی از عهد عیسی، یادگار
خود بزرگان جهان را در شمار
میهمانیّ غریب، آغاز شد
پای غم در دیر راهب باز شد
شد به هم آمیخته اشک و گلاب
ریخت بر پیشانی بشْکسته آب
شد بلند آواز کوس «اَلرّحیل»
سوی نمرودی برند آل خلیل
بر شترها برنشانیدند باز
خود زنان و کودکان را بی‌جهاز
آن که بر پا کرده است این شور و شین
آن حسین است، آن حسین است، آن حسین
دید چون جمعی همه گم‌کرده راه
پیش پای خود نمی‌بینند چاه،
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
