آه! از آن ساعت که از شام بلا

زینب آمد در زمین کربلا

با زبان حال، آن زار حزین

با زمین کربلا گفت این‌چنین:

اهل بیت شاه دین با صد نوا

بار بر بستند از شام بلا

ره بپیمودند چندی بی‌قرار

تا که دشت کربلا شد آشکار

باز جغد غم به قلبم خانه کرد

مرغ جانم، یاد از ویرانه کرد

داد بر گل‌های گلزار بهشت

جای، در ویرانه دست سرنوشت

مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار

تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت

کار عشق و عاشقی بالا گرفت

یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟

گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر

باز آمد در نظر، بزمی پلید

وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید

بود مست باده‌ی کبر و غرور

خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور

در ورود عترت شاه شهید

مجلسی آراست خصم دین، یزید

مجلسی در وی، صلای خاص و عام

شامیان در آن نموده ازدحام

من چراغ بزم‌گاه وحدتم

من فروغ مشعل حرّیّتم

آفتابی شد به ابر خون، نهان

من شفق‌آسا کنم نورش، عیان

قصّه‌ای دارم بسی پُر‌انقلاب

از سر بُبریده و شام خراب

آن شنید‌ستم که اندر کربلا

شد سر سلطان مظلومان، جدا

مجلسی کآراست در دنیا یزید

چشم گیتی آن‌‌چنان مجلس ندید

مردمان را داد در وی، بار عام

ازدحامی شد در آن از اهل شام