کاروان، روزی‌که بر یثرب رسید

آفتاب انگار از مغرب دمید

ز آتشی کز طف به دل افروختند

یثرب و اهلش سراسر سوختند

ای مدینه! در تو ما را راه نیست

ره مده ما را که با ما شاه نیست

رفتم از تو با حسین بن علی

بی‌برادر آمدم، «لا‌تَقبَلی»

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز

کاروان غم شدی سوی حجاز

ز آتش غم، جمله در سوز و گداز

سیّد سجّاد گفتا با «بشیر»:

چون تو نبْوَد عاقل روشن‌ضمیر

کاروان آمد همی با ره‌روان

تا که شد نزدیک یثرب، کاروان

سیّد سجاد بر جانش درود!

اندر آن‌جا آمد از محمل، فرود

کاروان باز آمد از شام بلا

تا سر راه حجاز و کربلا

ساربان گفتا به زین‌العابدین

کای امام و پیشوای ساجدین!

هفت شهر عشق چون گردید طی

ناقه‌ها را عاشقان کردند پی

یعنی از شام خراب، آن کاروان

آمد اندر نینوای عاشقان

بعد چل روز و چهل منزل فراق

کاروان آمد به شور و اشتیاق

خاک این صحرا به محنت آشناست

نام این دشت بلا، کرببلاست

چون قطار محنت و رنج و بلا

کرد از شامات، ره در کربلا

سیّد سجّاد، زین‌العابدین

قبله‌ی حاجات، ارباب یقین

راه، راه بازگشت از شام بود

دل ز شوق وصل، بی‌آرام بود

یادش آید خواهر میر انام

رفته بود این راه‌ها تا شهر شام