در کربلا که موج زند آب روى آب
از قحط آب گشته به پا هاى و هوى آب
در ساحل فرات که خود مهر فاطمه است
دارند کودکان حسین، آرزوى آب
کاروان عشق را سوى وطن آورده‌ام
نوغزالان حرم را در چمن آورده‌ام
آن نسیم خانه بر دوشم که از گلزار عشق
بوى چندین لاله‌ی خونین‌کفن آورده‌ام
به پیشگاه تو بعد از سلام، یا جدّا!
مراست شِکوه ز قوم ظلام، یا جدّا!
ز شام می‌رسم و کتف و بازوان کبود
مراست نزد تو سوغات شام، یا جدّا!
اى کشته‌اى که قبله‌ی زنده‌دلان شدى!
جاوید شد حق از تو و تو جاودان شدى
برگشته است از سفر آن کاروان عشق
کاو را به سر، تو پیشرو کاروان شدى
اى شُکوه اربعینت جاودانى، اى پدر!
در برت باز آمدم با ناتوانى، اى پدر!
زائرى دیگر نمی‌آید چو ما در اربعین
از سرشک‌افشانى و آتش به جانى، اى پدر!
اى کربلا! اى کعبه‌ی عشق و امیدم!
بعد از جدایى‌ها به دیدارت رسیدم
اى کربلا! آغوش بگشا زینب آمد
من زینبم کز رنج دورى‌ها خمیدم
به کربلاى تو یک کاروان دل آوردم
امانتى که تو دادى به منزل آوردم
هزار بار به دریاى غم فرو رفتم
که چند درّ یتیمت به ساحل آوردم
از این دیار چون که سفر کردم، اى حسین!
از جان خویش قطع نظر کردم، اى حسین!
در راه عشق، توشه‌ی دیگر چو لازم است
من زاد ره ز خون جگر کردم، اى حسین!
اى که می‌دانى غمت با سینه‌ی خواهر چه کرد!
در نگر با زینبت دست ستم آخر چه کرد
سر برآر و سرگذشت همرهانت را بپرس
تا ببینى این سفر با عترت اطهر چه کرد
تا جسم سر جداى تو را دیدم، اى حسین!
بر خویش از فراق تو لرزیدم، اى حسین!
وقت جدایى از تو که با تازیانه بود
چون چشمه‌هاى زخم تو جوشیدم، اى حسین!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
