ای موی پُر ز خون و سیاه تو راز شب!

وی مقتدای من تو به راز و نیاز شب!

باور نداشتم من غمگین ز روزگار

کاندر کنار قبر تو خوانم نماز شب

سلام بر تو و اصحاب باوفات! حسین!

که ریختند سر و جان به خاک پات، حسین!

مجاهدان شهیدی که با فداکاریعلم

زدند به صحرای کربلات، حسین!

جانا! ببوس کوی امام غریب را

وآن گه برای خطبه ندا کن خطیب را

تا خوانَد او به جمع غلامان این امام

غم‌نامه‌ی شهادت حرّ و حبیب را

وقتی که قلب خاتم پیغمبران شکست

از داغ آفتاب، دل آسمان شکست

عبّاس بود قافله‌ی عشق را چراغ

دردا! چراغ روشن این کاروان شکست

وقتی به سوی دوست، سفر می‌کنیم ما

با نام دوست، زمزمه سر می‌کنیم ما

ماه محرّم آمد و ماه عزای او

 ایجاد را به ناله، خبر می‌کنیم ما

آنان که رزق عاقل و دیوانه داده‌اند

ما را حواله بر در این خانه داده‌اند

پروانه شو که در حرم عشق اهل بیت

پروانه‌ی طواف به پروانه داده‌اند

ای حرمله! بر خاک فکندی گهرم را

خون ساختی از کشتن طفلم جگرم را

پرپر بزند پیش دو چشمت پسر تو

کآتش زدی از تیر سه‌پر، بال و پرم را

بسته‌ام بار سفر از کویت

سر نداری که ببوسم رویت

کاش! می‌شد همه شب با سر تو

چون نسیمی که وزد بر مویت،

اى حسین! اى که روان است به فرمان تو آب!

 می‌خورد عشق ز سرچشمه‌ی عرفان تو آب

این که سرسبز بُوَد تا ابدیّت اسلام

 این چمن می‌خورد از خون شهیدان تو آب

در خیمه‌ها به پا شده غوغاى آب؛ آب

 دل‌هاى تشنه است ز سوداى آب؛ آب

لب‌تشنه‌ایم بر لب دریاى آب و نیست

 ما را نصیب، غیر تماشاى آب؛ آب