بیرون شهر بار گشودند قافله

نه غیر ندبه کار و نه جز نوحه، مشغله

افراشتند خیمه‌ی اهل حرم، نخست

زآن پس سرای پرده‌ی سالار قافله

چون پیش چشمشان، سر شه ‌بر سنان گذشت

در حیرتم که بر سر زینب، چسان گذشت

تا بوسدش گلو، نرسیدش به نیزه، دست

آوخ که نیزه نیز بر او سرگران گذشت!

بر کشتگان ز غرفه‌ی جنّت، نظاره کن

اوّل، نظر بدین بدن پاره‌پاره کن

با این‌که زخم پیکر او را شماره نیست

باز آی و زخم پیکر او را شماره کن

مقتل شهزاده عبدالله را

بشْنو و برکش به گردون، آه را

کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح

در ره سلطان دین، آخر‌ذبیح

قاسم آمد با وفای قاسمی

چارده‌ساله جوان هاشمی

برکشیده سرو سروستان عشق

خوش‌تذروی از تذروستان عشق

نام نیکوشان «محمّد» بود و «عون»

مثلشان دیگر ندیده چشم کون

جدّ ایشان، جعفر طیّار بود

مام، دخت حیدر کرّار بود

خواست حر تا سوی شه تازد به جنگ

کرد در عین شتابیدن، درنگ

گفت: هان! لختی بیندیش و ببین

تا تو را با کیست اینک قصد کین

بعد از فریضه، قبله‌ی دین شد به خواب نوش

ناگه برآمد از قِبَل دشمنان، خروش

گردون پر از غبار و زمین شد پر از سوار

فریاد اهل‌بیت فلک را درید گوش

روزی چنان به یاد، زمین و زمان نداشت

جوری ستاره کرد که خود در گمان نداشت

دانی دراز بود چرا روز قتل شاه؟

زیرا که قوّت حرکت، آسمان نداشت

زینب گرفت دستِ دو فرزندِ نازنین

می‌سود روی خویش، به پای امام دین

گفت: ای فدای اکبر تو، جان صد چو آن!

گفت: ای فدای اصغر تو، جان صد چو این!

داد اندر آن میان، شه لب‌تشنه را سلام

«تُرکی» که بود سیّد سجّاد را «غلام»

از شاه خواست، رخصت میدان کارزار

تا دادِ ترک‌تازی و مردی دهد تمام

شد «مسلم بن عوسجه»، مردانه پیش صف

در راه شاه تشنه‌لبان، نقد جان به کف

مصحف برِ وصیّ نبی، خوانده بارها

صد ره به نهروان و به صفّین دریده صف