دل ناتوان لیلا، ز غم تو می‌گدازد

چه کند اگر نسوزد؟ چه کند اگر نسازد؟

تو سوار روی نی، مادر دل‌کبابت از پی

نه عجب اگر که در پای نی تو، سر ببازد

جسمی به حرم ز خون، تر آورْد

نعشی همه تیغ و خنجر آورْد

و‌آن گیسوی عنبرین، پُر از خون

شاه آمد و مُشک و عنبر آورْد

ببین که طایر طبعم مرا کجا آورد

به مکتب ادب و عشق ـ‌کربلاـ آورد

ز خیمه‌ای که عیان شد، رُخ نبی منظر

فتاده شمس به تمجید و مه حیا آورد

از خیمه، شاه‌زاده چو آهنگ راه کرد

شاه از قفای او به تحیّر، نگاه کرد

اندر میان خویش و گروه مخالفان

سلطان دین، خدای جهان را گواه کرد

گفتا بدین گروه، فرستادم این غلام

کش هر که دید، یاد رسولِ اله کرد

چون اذن جنگ، اکبر فرخنده‌جان گرفت

آتش به‌ خرمن همه پیر و جوان گرفت

جان عزیز شاه جهان را به‌ لب رسانْد

دهر، آن جهانِ جان چو ز جانِ جهان گرفت

اندر آن دَم که علی، جانب میدان می‌رفت

گویی از جسمِ حسین بن علی، جان می‌رفت

ریخت یعقوب‌صفت، اشک ز چشمان حسین

دید چون یوسف او، جانب ‌گرگان می‌رفت

داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت

جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟

تا آن دم آخر که بریدند سرش را

او دیده‌ی حسرت به ‌سوی جسم پسر داشت

چون تو، ای لاله! در این دشت، گلی پرپر نیست

وَ از این پیر جوان‌مرده، کمانی‌تر نیست

دست و پایی، نفسی، نیمه‌نگاهی، آهی

غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست؟

در رزم‌گاه عشق، نه فرق پسر شکست

گویی درست، شیشۀ عمر پدر شکست

پُشتی که جز مقابل یکتا، دوتا نشد

پشت حسین بود و ز داغ پسر شکست

گیسوی حادثه از غصّه سپید است، اینجا

آنکه باید پی او گشت، امید است، اینجا

مژده‌ها بیم شد و خیل بشارت، اِنذار

آن همه وعده که دادند، وعید است، اینجا

اگر چه عمر جاویدان گرفتی

چه زود، ای عمر من! پایان گرفتی!

به طومار شهادت، مُهر گشتی

ز دست دوست، این عنوان گرفتی

نهال عمر منا! شاخ و برگ و بارت کو؟

گل خزان‌زده‌ام! جلوۀ بهارت کو؟

گرفته دل به هوای نوای دلکش تو

نی حزین من! آن ناله‌های زارت کو؟