قاسم، آن نوباوه‌ی باغ حسن

گوهر شاداب دریای محن

قامتش، شمشاد باغستان عشق

چهره، سرمشق نگارستان عشق

سرو‌بالایی دل از من می‌برد

سیل اشکم را به دامن می‌برد

پای صبر از لطف رفتارش به گِل

ز اعتدالش سرو بستانی، خجل

بین هفتاد و دو ماه انجمن

آفتابی بود از بُرج حسن

سروقدّی از ریاض دو امام

نوجوانی، سیزده سالش، تمام

ای گل من! خوش گرفتندت گلاب

ارمغان بردندت از من، سوی باب

با عمو گفتی تو دیشب، «فی‌المثل»

مرگ نزد توست، «احلی من عسل»

بلبل گلزار شاه ممتحن

نجل حیدر، قاسم و پور‌حسن

سروآسا قامت آوردی قیام

خوش‌خرامان رفت در نزد امام

چون به خون غلتید آن درّ یتیم

گوش‌وار عرش را شد دل، دو‌نیم

گفت ناگه با صدای آشنا

شاه گفتا: جان فدای آشنا!

قاسم آمد با وفای قاسمی

چارده‌ساله جوان هاشمی

برکشیده سرو سروستان عشق

خوش‌تذروی از تذروستان عشق

یادگاری از امام مجتبی

بود هم‌راه عمو در کربلا

نوگل باغ «ولی‌الله» بود

از رموز عاشقی، آگاه بود

هر زمانی غنچه‌ی لب می‌گشود

از همه اهل حرم دل می‌ربود

ماه، پیش روی ماه او، خجل

دلبران بر گیسوی او بسته دل

چون به شاه کربلا شد کار، تنگ

قاسم آمد تا بگیرد اذن جنگ

هی به گریه بوسه زد بر دست شاه

گشته جانش عاشق و پابست شاه

چون عزیز مجتبی در خون تپید

جام پُرشهد شهادت سر کشید

گر چه از بیداد، جان بودش به لب

نام آن جان جهان بودش به لب

داستان قاسم، آن پور حسن

محفل‌ ما کرده چون «بیت‌الحَزَن»

یوسف ار گفتند گرگش در ربود

خدعه‌ای بود و خدا ردّش نمود