لشکری هم‌راه حرّ بن یزید

بهر استقبال شه از ره رسید

دید شه از قوم، احساس عطش

از عطش مشرف همه بر حال غش

ای سلام‌‌الله بر جان و تنت!

اشک و خونم، هر دو وقف دامنت

سر به زیر تیغ و چشمم سوی تو

نقد جانم رو‌نمای روی تو

نایب خاص امام بی‌عدیل

مسلم، آن پور برومند عقیل

مسلم، آن بر شاه دین، نایب‌مناب

چون علی بهر رسول مستطاب

اشک ما جاری است هم‌چون سلسبیل

در عزای مسلم، آن میر جلیل

داستان مسلم آمد تا به یاد

آتش اندر سینه‌ی من اوفتاد

باز خواهم شورشی از سر کنم

شرح حال عاشقی دیگر کنم

«هانی بن عروه» کز انصار بود

دوّمین سرباز آن دربار بود

ای هواخواهان جان‌باز حسین!

هم‌دم و هم‌راه و هم‌راز حسین!

ای ز جان‌بگْذشتگان کربلا!

ای به خون‌آغشتگان کربلا!

بر سرم افتاده هفتاد و دو شور

در دلم افتاده هفتاد و دو نور

می‌سزد هر لحظه هفتاد و دو بار

بر لب آرم وصف هفتاد و دو یار

چون به دشت کربلا، سلطان عشق

مانْد تنها در صف میدان عشق

لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف

دشمنان از چار جانب بسته صف

بزم‌آرای قضا در کربلا

چون صلا زد عاشقان را بر بلا

تشنگان باده‌ی جام الست

آن بلا‌جویان مست می‌پرست،

بود در پیمان حق، آن شاه عشق

تا زند در کربلا، خرگاه عشق

شه به پیش و هم‌رهان او ز پی

چون «بنات‌النّعش»، دنبال جدی

ای زمین کربلا! دل‌شاد زی

تا قیامت زآن سبب، آباد زی

قبّه‌ی عزّت به گردون کن بلند

هم بر آن پیرایه، مهر و ماه بند

شه فرود آمد به دشت کربلا

گفت پس با آن زمین پُربلا:

ای زمین! ای تربت عنبرسرشت!

ای به رتبت، برتر از خاک بهشت!