در رشحۀ تبی که به سیمای «اصغر» است

عزم «جهاد اکبر» مولا مصوّر است

احرام بست و «حلّ» و «حرم» سر به پای او

یعنی که جان کعبه همین سرو بی سر است

اکسیر نام تو کـه به دشت عـدم وزید

هستی ظهور کرد و در آیینه دم وزید

هر غنچه‌ای که می‌شکفد «قل هو الله» است

هو هو، که لمعه لمعه «صمد» در صنم وزید

کربلا موج خروشان و صفاست

کربلا مهد ثناست

کربلا حسّ ادب می‌باشد،

کربلا محور زیبای یقین می‌باشد

کربلا حافظ برجستۀ دین می‌باشد

حسین، راه نجات از هجوم طوفان‌هاست

حسین، ساحل آرامش پریشان‌هاست

فقط نه محرم درد دل مسلمان‌هاست

حسین، سنگ صبور تمام انسان‌هاست

سال تا سال اگر یاد تو را کم داریم

باز خوب است که یک ماه محرّم داریم

باز خوب است غمت هست وگرنه با ما

غم صاحب نفسی نیست، اگر هم داریم

عقل، سرگشته و حیران معمّای حسین

نرسد دست تخیّل به بلندای حسین

گره از بغض کسی وا نشود جز با اشک

اشک حلّال معمّاست، معمّای حسین

اهل هیئت خوب می‌فهمند حال خوب را

فرق بین اشک خوب و اشک نامرغوب را

یازده ماهی به امّید محرّم زنده‌اند

عاشقند از کل سال این ماه شهرآشوب را

سروده‌ایم به عشقت اگرچه دفترها

هنوز مانده که درکت کنند باورها

به رغم قدّ بلندش، هنور کوتاه است

نمی‌رسند به پایت، خیال منبرها

عشق هر قدر هم آسان بشود، سخت‌تر است

هر چه از وسعت آن شرح شود مختصر است

روی منبر، دم از ایثار زدن، کاری نیست

که عمل کردن و برخاستن از جا هنر است

هنوز می‌چکد از چشم آسمان آتش زمین و هر چه در آن می‌کشد فغان آتش صدای طبل عزا بین کوچه می‌پیچد دوباره سنج و دهل بسته بر دهان آتش  

مطلع الفجر است یا تابیده قرآن روی نی کاین چنین افتاده آتش در نیستان روی نی؟

عرش می‌پیچد به خود از آه و سوز کاروان باد می‌پیچد به موهای پریشان روی نی

تا بیرق و ماتم و عزا بر پا شد پیراهن سوگ بر تن دنیا شد

ای اهل زمین ماه محرم‌ آمد مهمانی خاص حضرت زهرا شد