در حیرت است و محو تماشا پیامبر

گویا جوان شده‌ست یکی با پیامبر

قرآن به دست دارد و در دست ذوالفقار

این شیرمرد کیست؟ علی یا پیامبر؟

یک تیر سه شعبه آمد و رسوا شد

ذکر لب اهل خیمه واویلا شد

با حسرت و آه، زیر لب گفت حسین

این تیر چگونه در گلویت جا شد؟

آن جوجه کبوتر چه هنر داشت پرید

از لانه که بر بال پدر داشت پرید

یک آن، همۀ بال و پرش کامل شد

آن جوجه کبوتر که سه پر داشت پرید

ای شعر از این آه نفس‌گیر بگو

از ظهر به خون خفتۀ تقدیر بگو

از حال علی‌اصغر اگر پرسیدند

از تیزی پیکان سرِ تیر بگو

غنچه شش ماهه‌ای که بار ندارد

چیدنش آن قدر افتخار ندارد

زود خزان شد گلی که در همه عمرش

تجربۀ دیدن بهار ندارد

گرفته‌اند ز روی تو انشعاب زیاد

که ماه بودن تو داشت بازتاب زیاد

اگر به سن اباالفضل می‌رسیدی تو

یقین به سینه نمی‌زد دگر رباب زیاد

طفلی به روی دست پدر پا گرفت و رفت

مانند مرد حقِّ خودش را گرفت و رفت

منّت کشیدن پدرش را نداشت تاب

از دست تیر آب گوارا گرفت و رفت

بخواب گل پسرم تو کْجا و باران‌ها

لب تو چشمۀ دریا و تشنه انسان‌ها

سفیدتر ز گلویت ندیده است کسی

گلوی تو شده مضمون ناب دوران‌ها

خدا کند برسد خیمه تاب داشته باشد

برای مادر اصغر جواب داشته باشد

گمان نمی‌کنم از این به بعد مادر تنها

بدون کودک و گهواره خواب داشته باشد

نگاه و آه چه در هم شدند پشت سرت

امیدهای دلم کم شدند پشت سرت

خبر ز رفتن تو بین خیمه تا پیچید

ز غصه، قامت و قد، خم شدند پشت سرت

چون علی‌اکبر شهید کربلا

نور چشم انبیا و اولیا

دید، کآن سلطان اقلیم وجود

خالق جان، مالک غیب و شهود

این پرچم عشق است که بر دوش من است؟

یا پارۀ قرآن که در آغوش من است؟

نه، نه! بگذارید بگویم این کیست:

شش ماهه گلِ سرخِ عطش‌نوش من است