به گاهواره‌ات ای هُرم التهاب، بخواب!

تو خانه‌زادِ غمی، لحظه‌ای بخواب، بخواب!

تو را چو چشمۀ باران به دشت خواهم برد

بخواب در بَرَم ای روح سبزِ آب، بخواب!

مادر، نه طفل تشنۀ خود را به باب داد

مهتاب را، فلک، به کف آفتاب داد

چون قحط آب، قحط وفا، قحط رحم دید

چشمش به لعل خشک وی، از اشک، آب داد

ای ملائکه محو از جلوه‌های ذات تو

بین آسمان پهن است، سفرۀ صفات تو

این همه صفات تو، ذات مشترک دارد

از وجود پیغمبر، سفره‌ات نمک دارد

الوداع گفت و رفت و بابا ماند

بین تن‌ها، امام تنها ماند

سر لیلا هوای مجنون داشت

چشم مجنون به پای لیلا ماند

تو می‌مانی در این صحرا و فرزندت علی‌اکبر

همان نوری که می‌باشد تماماً مثل پیغمبر

همان ممسوس ذات حق، همان گنجینۀ باور

و لیلا زادۀ زهرا و مجنون زادۀ حیدر

حال و روز لبش بیابانی ست

و سلاحش دو چشم بارانی ست

توی خیمه اگر که زندانی ست

گریه‌هایش پر از رجز خوانی ست

شش ماه فرصت داشت آدم را بسازد

با این زمان که محرّم را بسازد

شش ماه ... امّا نه! همان یک روز بس بود

پیغمبری شش ماهه عالم را بسازد

بغضی نشسته بر دل خونم نظاره‌ای

آتش گرفته جان و دلم با اشاره‌ای

انگار آسمان به زمین آمده ببین

خورشید سر نهاده به پای ستاره‌ای

دلخوری نیست در این قافله از هیچ کسی

به خدا من که ندارم گله از هیچ کسی

خواب بودم اگر از پشت شتر افتادم

طلبی نیست در این مسئله از هیچ کسی

بعد از آن نیمه شب و گم شدن و تنهایی

نگرفتم نفسی فاصله از هیچ کسی

از بس که سکوت با دلم ور رفته

از دست همه حوصله‌ام سر رفته

او نیست ولی از جلوی چشمم دست،

 در دست پدر چقدر دختر رفته

به روی شانۀ مهتاب دیده‌بانی داشت

و زیر پای خودش فرش آسمانی داشت

نه اینکه راه زمین را اشاره می‌فرمود

برای رفتن تا عرش هم نشانی داشت

با خندۀ خود صفای دل‌ها می‌شد

آرامش خاندان طاها می‌شد

حنانه‌ترین دختر این کاشانه

در کودکی‌اش مادر بابا می‌شد