نهال عمر منا! شاخ و برگ و بارت کو؟
گل خزان‌زده‌ام! جلوۀ بهارت کو؟
گرفته دل به هوای نوای دلکش تو
نی حزین من! آن ناله‌های زارت کو؟
ای از تَبار آینه‌ها، گَرد کوی تو!
وی آبِ روی کوثر و تَسنیم، جوی تو!
کار بزرگ کرده ز بس دست کوچکت
شد دست‌ها دراز ز هر سو، به سوی تو
سلام ما به حسین و علیّ اصغر او!
امیر عشق که گهواره بود، سنگر او
رضیع و داده خدایش، نشانِ سربازی
صغیر و بر همه پیدا، مقام اکبر او
ز ابر خیمه اگر ماهِ روی باب ببینم
به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم
بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم
چو ذرّه، خویش در آغوش آفتاب ببینم
نسیم عشق وزان شد به گاهوارۀ عشق
رسید نوبت یاری به شیر‌خوارۀ عشق
ز شیر‌خواره شد، آوای عاشقانه بلند
که ای پدر! نظری کن به گاهوارۀ عشق
دست را بر طناب می‌گیرد
بچه را از رباب می‌گیرد
دست و پا می‌زند علی‌اصغر
تیر دارد شتاب می‌گیرد
بپاشان خون این گُل را به عالَم!
که از نو زنده گردد نسلِ آدم
بپاشان خون بر این فیروزۀ مات!
بخوان در چشم‌ها؛ هیهات ... هیهات!
از آب تیر شد سیراب؛ اصغر
به لالایی خون در خواب؛ اصغر
به دست خود به خاکش می‌سپارم
بهاران است، باید گل بکارم!
ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!
بِنه رخسار بر رخساره گل!
به زمزم دیده و دل را بشویید!
گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!
تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!
بیا تا از نگاهت گُل بچینم
در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک
کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
