هر چه بالا ببرد هر چه سری را پسری

خم کند گاه به آنی کمری را پسری

دیده‌ای پشت در خانه به خود می‌بالی

روی تو باز کند چون که دری را پسری

خورشید شقیقه‌اش

خطبۀ شقیقه‌اش را

برای گریه دلم یک اشاره می‌خواهد

نگاه، رخصت اشکی دوباره می‌خواهد

میان دشت عطش خیمه‌های در آتش

کسی که رفت دلی پر شراره می‌خواهد

شش‌ماهه، پرندۀ سپیدم اصغر

لب تشنه، شکوفۀ شهیدم اصغر

آن تیر سه شعبه را به جای آب، آه

با چشم خودم چگونه دیدم اصغر

سعی دارد کودکش را در عبا پنهان کند

باید او تن را جدا سر را جدا پنهان کند

گریۀ اصغر، صدای هلهله، با تیر خویش

حرمله باید صدا را در صدا پنهان کند

تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

چون صاحب خلخال و زیور بودی و من نه

فهمیدم آن لحظه که نامحرم تو را می‌زد

از چند صورت مثل مادر بودی و من نه

از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست

یعنی پس از علی، علی‌اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خُلق و خوی تو

شخصی میان خلق، پیمبرتر از تو نیست

ببین که دشمنت از هر نظر کم آورده

چطور ضربه زدی که سپر کم آورده؟

بلند بودی و با تیر بیشتر هر کس

هدف گرفته تو را بیشتر کم آورده

می‌سوخت غنچه‌ای ز عطش در کنار آب

گردید باغبان بر گل شرمسار آب

آگه ز شیرخواره نبودی مگر فلک!

دادی به دست آب چرا اختیار آب؟

چرا بریده بریده است گفت‌وگوی رباب

مگر که تیر سه شعبه است در گلوی رباب

دو قطره‌اش نرسیده به حنجر طفلش

چگونه آب شود مایۀ وضوی رباب؟

ای ناب‌ترین صحنۀ صحرای جنون

سرپنجۀ کوچکت قلم، رنگت خون

آغوش پدر پردۀ نقاشی شد

یک غنچۀ نشکفته و یک تیر زبون

ز صحرای مصیبت کاروان ناله می‌آید

که یک باغ بنفشه بر مزار لاله می‌آید

ز جا خیز ای برادر حال خواهر را تماشا کن

سپرده دخترت را بر زن غساله، می‌آید