هرکس که حسّ و حال مرا درک می‌‌کند این سوز بی زوال مرا درک می‌‌کند

کعبه که قرن‌هاست سیه پوش این عزاست رنگ سیاه شال مرا درک می‌‌کند

ما کویریم، ببارید که باران خوب است ذره‌ای نم بنشیند به بیابان خوب است

بشود این دل بی ارزش ما وقت سحر با قدم‌های تو چون قالی کرمان خوب است

از لحظه‌های رو به زوالی که داشتم هرچند سوخته، پروبالی که داشتم

با اینکه ناامید ز بخشش شدم ولی تغییر کرد فرض محالی که داشتم

دوباره نذر کرده مادرم تا بدوزد چندتایی شال و پرچم

بخواند روضه خوان از شیب گودال که در ذهنم شود داغت مجسم

در روضه‌ها در بدری را دوست دارم اینکه شفیع محشری را دوست دارم

بالای درب قلب خود تا روز محشر نقش پلاک نوکری را دوست دارم

کاف و ‌ها و یا و عین و صاد یعنی کربلا پایتخت دل، حسین آباد یعنی کربلا

پابرهنه می‌روم سوی حریم پاک یار در حقیقت محور «بالواد...» یعنی کربلا

ﺁﻣﺪ ﻣﺤﺮﻡ، ﻧﺒﺾ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺣﺘّﯽ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ

ﻣﺎ ﭘﯿﺮﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ‌« ﻓﺎﺑﮏ ﻟﻠﺤﺴﯿﻦ‌» ﯾﻢ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﺒﻨﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ

بگو که مرثیۀ شهر شام را چه کنم؟ نگاه هرزۀ مشتی عوام را چه کنم؟

گرفتم این که نگفتم از آن طناب سیاه گذشتن از وسط ازدحام را چه کنم؟

مگه باورم می‌شد که بین زائرا باشم؟ مگه باورم می‌شد تو راه کربلا باشم؟

مگه باورم می‌شد صدام کنه منم بیام مهمون قابل احترام موکبا باشم؟

ای شوق پا برهنه که نامت مسافر است این تاول است بر کف پا یا جواهر است؟

راهی شدی به سمت رسیدن به اصل خویش دور از نگاه شهر که فکر ظواهر است