ای دست! تو در عشق، گواهم شده‌ای

آلاله‌ی سرخ قتلگاهم شده‌ای

دیدی که ز سقّایی خود شرم بَرَم

در پیش سکینه عذرخواهم شده‌ای

ای دست که از پیکر من افتادی!

چون لاله‌ی سرخ در چمن افتادی

منّت به سرم گذاشتی، وز سر صدق

بر پای امام خویشتن افتادی

اى داغ ابوالفضل شکسته پشتت!

 بُبْرید عدو بهر نگین، انگشتت

ز آن پیش که شمر سر بگیرد ز تنت

 اى خون خدا! مرگ برادر کشتت

شیرازه‌ی عترت و کتاب است حسین

 سرچشمه‌ی عشق و انقلاب است حسین

دیگر شهدا ستاره‌ی تابانند

 عبّاس چو ماه و آفتاب است حسین

بر روى حسین، نور داور، صلوات

 بر موى ابوالفضل دلاور، صلوات

میلاد حسین است و ابوالفضل رشید

 بفرست تو بر این دو برادر صلوات

ایمان و وفا، سایه‌ی بالاى تو بود

 ایثار على، نقش به سیماى تو بود

گر لب نزدى به آب دریا، عبّاس!

 دریاى ادب، میان لب‌هاى تو بود

تکبیر عمو ز چارسو می‌آید

با دست پُر از فرات او می‌آید

رفته است عمو آب بیارد، اصغر!

آرام که السّاعه عمو می‌آید

سردار سپاهى به وفایت نرسد

 سقّایى هیچ کس به پایت نرسید

هر نخل که دشتبان آزادى کاشت

 در سایه به نخل دست‌هایت نرسید

عبّاس که درس جان‌نثارى آموخت

 از شیر خدا بزرگوارى آموخت

آمد به جهان پس از برادر ز ادب

 وز عشق حسین، پاس‌دارى آموخت

عبّاس! که پای تا به سر توحیدی

نومید ز آب و بر جهان، امّیدی

خوانند تو را ماه بنی‌هاشم لیک

در دیده‌ی ما خوب‌تر از خورشیدی