آن گل که صفا ز رنگ و بویش پیداست

سوز عطش از نای گلویش پیداست

از داغ گل یاس، شکسته کمرش

آثار شکستگی ز رویش پیداست

یک‌بار دگر به محضرت آمده‌ام

تا بوسه بریزم به درت آمده‌ام

عبّاس چو در عدد بُوَد باب حسین

از باب حسین در برت آمده‌ام

زینب که خلوص را به اتمام رساند

 جان داد و وفا را به سرانجام رساند

از خون حسین بن على کمتر نیست

 سودى که ز صبر خود به اسلام رساند

بر اشک جگرگداز زینب صلوات

 بر صبر حماسه‌ساز زینب صلوات

فرمود حسین: در نمازم کن یاد

 بر ذکر شب و نماز زینب صلوات

زینب که على با جلوات دگرى است

 زهراى بتول در حیات دگرى است

از عشق حسین و فیض هم‌صحبتی‌اش

 او نیز سفینه النّجاه دگرى است

بر چهرۀ تابنده‌ی زینب صلوات

 بر منطق کوبنده‌ی زینب صلوات

در گریه به رخسار حسینش خندید

 بر گریه و بر خنده‌ی زینب صلوات

اى دخت على که مادر غم‌هایى!

 پرورده‌ی دست عصمت کبرایى

جز آن که «شریکه الحسینى»، همه جا

 زینب! تو حسینِ بعد عاشورایى

در سوگ تو اشک پاک خواهم ز خدا

 آه دل شعله‌ناک خواهم ز خدا

تا بر تن چاک چاک تو ناله زنم

 یک سینه‌ی چاک چاک خواهم ز خدا

بگرفت چو او پیش دلآرام، آرام

 می‌گفت به گوش او بیارام آرام

از خنده و بوسۀ حسینش زینب

 آرام ز گریه گشت آرام آرام

زینب که رسول و بوترابش پرورد

 زهرا ز براى انقلابش پرورد

پرورده‌ی مکتب حسین است و حسن

 ماهى است که پنج آفتابش پرورد