آه! اندر کربلا، ای دوستان!

                        شد بهار دین مبدّل بر خزان

گلشن نوباوۀ ختمی‌مآب

                        سر‌به‌سر گردید خشک از قحط آب

چون ز کار قتل شه پرداختند

                        سوی خرگاهش به غارت تاختند

حمله بردند از سر خیره‌سری

                        جُسته سبقت هر یکی بر دیگری،

خسرو خوبان، نبی را جان پاک

                        کرد از معراج زین، رو سوی خاک

پیکرش، مجروح از تیر و سنان

                        جمع، دور شاه از اهریمنان

شه سخن با ذوالجناح آغاز کرد

                        باب شفْقت بر رُخ او باز کرد:

ذوالجناحا! ای غزال تیز‌گام!

                       ای تو را گیسوی «حور‌العین»، لگام!

باز شو از راه خود، ای آفتاب!

                        یا بسوزان آسمان را یا متاب

کاش! هم‌چون اشک خونین از سپهر

                        اختران ریزند با ذرّات مهر

روی اسب سرکش امواج زین انداخته

آنکه روی آب را هم بر زمین انداخته

رود انگشتی‌ست جاری که اباالفضل جوان

پا به دریا برده و بر او نگین انداخته

حریق اشک

در آهِ خیمه‌های پریشان،

از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور

در این سو، مویه و زاری بلندست

در آن سو، نوشخند و نیشخندست

تمام دشت پر شد از پلیدان

پلیدان؛ لُعبَتِ دست یزیدان

حسین بن علی نام از خدا داشت

خدا دانَد سر و سِرّی جدا داشت

فرود سنگ بر پیشانیِ او

هجومِ زخم‌ها ارزانیِ او

آب؟ ... نه... اتهام تلخی بود که به دستان تو نمی‌آمد

 تو که دریای بیکران بودی، تشنگان غریب صحرا را

آه! بعد از چقدرها تاریخ، من هنوز از خودم پشیمانم

که چرا سد رفتنت نشدم؟... که چرا چشم‌های سقا را

عطش نوشید، لب تشنه‌ترین شد

تنَش مجموعۀ زخم زمین شد

در این سو، چشم‌ها در راهِ او ماند

در آن سو، جذبۀ پیغمبرش خواند