چقدر گریه نوشته دلم برای سرت
تمام جسم تو زخمی...ولی فدای سرت
چه آمده به سرت زیر تیر و نیزه و نعل؟
بگو که بوسه بگیرم من از کجای سرت؟
و قبل از این که مرا هم از این سرا ببرید
کمک کنید مرا سمت کربلا ببرید
تمام قامت من را شکسته داغ حسین
کمک کنید مرا دست بر عصا ببرید
کاروان رفت و من سوخته دل جا ماندم آه کز ناقه بیفتادم و تنها ماندم همرهان بی خبر از من بگذشتند و دریغ من وحشت زده در ظلمت صحرا ماندم
نیزه‌دارت به من یتیمی را، داشت از روی نی نشان می‌داد زخم هرچه گرفت جان مرا، هر نگاهت به من که جان می‌داد
تو روی نیزه هم اگر باشی، سایه‌ات همچنان روی سر ماست ای سر روی نیزه! ای خورشید! گرمیت جان به کاروان می‌داد
دروازه ورودی شهر است و ازدحام بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام این ازدحام و هلهله‌ها بی دلیل نیست یک کاروان سپیده رسیده به شهر شام
«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»
ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای
طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند
از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای
آب دیدم، کام عطشان توام آمد به یاد
دیدم آتش، لعل سوزان توام آمد به یاد
دوختم بر آسمان پر ستاره، چشم خویش
بر بدن، زخم فراوان توام آمد به یاد
مثل نماز مثل دعا صبح و ظهر و شام
ارباب را زدیم صدا صبح و ظهر و شام
روضه به روضه گریۀ ما فرق می‌کند
چون فرق بین نافله‌ها صبح و ظهر و شام
ستارگان! همه در علقمه برید نماز
که اوفتاده در آنجا به خاک ماه حجاز
هزار حیف که در لحظۀ شهادت خود
نشد که دیده کند بر روی برادر باز
آفتاب! ای آفتاب! ای آفتاب!
سر فرو بر در افق، دیگر متاب
ای زمین! ای آسمان! نابود شو
ای چراغ آفرینش! دود شو
زینب، آن خاتون با عزّ و جلال
قافله‌سالار دشت پُرملال
چون به سوی قتلگه راهش فتاد
در دو گیتی شعله از آهش فتاد
آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه
شد عبور اهل بیت از قتلگاه
گر بپرسم: زینب بی‌دل چه دید؟
گفت خواهی: پیکر شاه شهید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
