باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار

حضرت عبّاس چون با صد شتاب

                        تاخت مرکب، سوی شط از بهر آب

دست را بر قبضه‌ی شمشیر داشت

                        صد هزاران شیر را نخجیر داشت

این‌که می‌آید ز شط، بی‌ چشم و دست

                        رونق بازار مه‌رویان شکست

می‌رسد این‌گونه ماه عاشقی

                        بوالعجب‌راهی است، راه عاشقی

نزد شه آمد ابوالفضل رشید

                        گفت: بس تلخ است کامم، ای فرید! 

گشتم از هستی ملول و سینه‌تنگ

                        نیستی می‌بایدم، دِه اذن جنگ

این حدیث از ساقی دشت بلاست

                        نفس را سیراب‌ گر سازی خطاست

آن شهید تشنه‌لب، سقّای عشق

                        روز عاشورا در آن غوغای عشق

باز هم امشب دلم با صد امید

                        می‌رود سوی اباالفضل رشید

آن که آمد در وفاداری فرید

                        آن که مانندش دگر گردون ندید

بهر عزم رزم قوم دین‌تباه

                        حضرت عبّاس آمد نزد شاه

گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!

                        وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!

آنَک سر امیر، به «دار الاماره» بود

طشت طلا، محلّ طواف ستاره بود

در گوشه‌ای ز مجلس ظلمانی یزید

بهت غریب دختر بی‌گوشواره بود

خون­مرثیه‌ات که بر لب آمد

گفتند دوباره زینب آمد

آتش به تبار کوفه افتاد

خورشید شکفته در شب آمد

پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل

تیغ آن چنان زدند که لرزید، جبرئیل

زینب به فکر آن که یتیمان اهل‌بیت

چون بگْذرند از برِ آن تشنه‌لب‌قتیل

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست

راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها