ای کرب و بلای دیده و دل، وطنت

آماجگه تیر شقاوت، بدنت

گفتی پسر علی و ننگ سازش؟

خورشید سر نیزه، گواه سخنت!

روزی که ستم، دست درازی می‌کرد

با خنجر، حنجر تو، بازی می‌کرد

وقتی که سرت به منبر نیزه نشست

دیدند که نیزه، سرفرازی می‌کرد!

خورشید، ز پشت زین به زیر آمده بود

در گودی گودال، اسیر آمده بود

آمد که شود حائل «شمر» و گودال

افسوس! که «جبرئیل» دیر آمده بود!

مه، جلوه‌گر از چهرۀ نورانی تو

خورشید، خجل ز پرتوافشانی تو

گودال و، «تَنَزَّلُ الْمَلائِک، فیها!»

عرش آمده در فرش، به مهمانی تو!

مَه، خنجر آبدیده را می‌مانَد

شب، یاغی آرمیده را می‌ماند

غلتیده به خون میان گودال غروب

خورشید، سر بریده را می‌مانَد!

در خون و غبار، نرگس مستش بود

بر سینه نشسته، دشمن پستش بود

وقتی که ز گودال بیرون آمد «شمر»

خورشید به خون نشسته در دستش بود!

قربان مرام و پیکر بی‌سر تو

سرها به فدای سر بی‌پیکر تو

از داغِ گل و قبیلۀ سوختگان

داریم دلی، چو «پهلویِ» مادر تو!

اوج عطش از لعل  تو خوانده‌ است فرات

ندز لب تو، اشک فشانده‌ است فرات

زان روز که تصویر لب خشک تو دید

غرق عطشت هنوز مانده‌ است فرات

تا از رگ مشک، باز شد جویی چند

لرزید دل اهل حرم بَند به بَند

همراه طنین ریزش آب به خاک

در خیمه، نوای «العطش» بود بلند

برخواند برادر و دل از غیر گسست

بی‌دست و سر و چشم، به راهش بنشست

پیچید چو بانگ «وا اخا»یش به حرم

با مویۀ «العطش»، دل خیمه شکست

در کام تو، ذوالفقار حیدر به نیام

در خطبۀ تو، گرمی صد شعله پیام

هر چند به خاک غم نشسته‌ست دلت

روح ملکوتی تو در اوج قیام

ای صبر تو، چاک کرده پیراهن غم

وی عزم تو، آتش زده بر خرمن غم

پژواک خطابه‌های تو محو نمود

از ساحت پاک حنجرت، شیون غم